Расскажи, не молчи - Азиза

У зажженной свечи мы с тобой посидим,

Расскажи, не молчи, как ты жил до войны.

Ты оставил свой дом, не твоя в том вина,

Это злая судьба и чужая война.

Ты оставил свой дом, не твоя в том вина,

Это злая судьба и чужая война.

Чарку горькой тебе я до краю налью,

Выпью вместе с тобой, а потом разобью,

Чтоб умчалась тоска вместе с этим стеклом,

Чтоб вернулись ребята живыми домой,

Чтоб живыми вернулись домой.

Но вновь сгибаются от боли скалы,

И эхо их не помнит тишины.

А ледники там тают не от лавы,

От крови тех, кто охраняет их.

Но вновь сгибаются от боли скалы,

И эхо их не помнит тишины.

А ледники там тают не от лавы,

От крови тех, кто охраняет их.

Веет грустью с небес, и луна холодна,

Только после зимы вновь приходит весна.

Зацветут те сады, что сгорели давно,

И ручьи превратятся в вино.

И напьется орел той воды дождевой,

И расправит он крылья свои над землей,

Но останется рана в душе у тебя,

Как слепая воронка среди пустыря,

Как воронка среди пустыря.

У зажженной свечи мы с тобой посидим,

Расскажи, не молчи, как ты жил до войны.

Ты оставил свой дом, не твоя в том вина,

Это злая, чужая война.

We zullen bij de brandende kaars zitten,

Vertel me, zwijg niet, hoe je leefde voor de oorlog.

Je hebt je huis verlaten, het is niet jouw schuld

Dit is een kwaad lot en de oorlog van iemand anders.

Je hebt je huis verlaten, het is niet jouw schuld

Dit is een kwaad lot en de oorlog van iemand anders.

Ik schenk je een bittere beker tot de rand,

Ik zal met je drinken, en dan zal ik het breken,

Zodat het verlangen met dit glas meestroomt,

Zodat de jongens levend thuiskomen,

Om levend naar huis terug te keren.

Maar opnieuw buigen de rotsen van pijn,

En hun echo herinnert zich de stilte niet.

En de gletsjers daar smelten niet van lava,

Uit het bloed van degenen die hen bewaken.

Maar opnieuw buigen de rotsen van pijn,

En hun echo herinnert zich de stilte niet.

En de gletsjers daar smelten niet van lava,

Uit het bloed van degenen die hen bewaken.

Blaast verdriet uit de hemel, en de maan is koud,

Pas na de winter komt de lente weer.

Die tuinen die lang geleden zijn afgebrand, zullen bloeien,

En de stromen zullen in wijn veranderen.

En de arend zal drinken van dat regenwater,

En hij zal zijn vleugels uitspreiden over de aarde,

Maar een wond zal in je ziel blijven,

Als een blinde trechter in de woestenij,

Als een trechter in het midden van nergens.

We zullen bij de brandende kaars zitten,

Vertel me, zwijg niet, hoe je leefde voor de oorlog.

Je hebt je huis verlaten, het is niet jouw schuld

Dit is een kwaadaardige, buitenaardse oorlog.