Garua - Astor Piazzolla

Que noche llena de hastío y de frío

El viento trae un extraño lamento

Parece un pozo de sombras la noche

Y yo en las sombras camino muy lento

Mientras tanto la garúa se acentúa con sus púas

En mi corazón

En esta noche tan fría y tan mía

Pensando siempre en lo mismo me abismo

Y aunque yo quiera arrancarla

Desecharla y olvidarla

La recuerdo más…

Garúa

Solo y triste por la acera

Va este corazón transido

Con tristeza de tapera

Sintiendo tú hielo

Porque aquella con su olvido

Hoy le ha abierto una gotera

Perdido como un duende que en la sombra

Mas la busca y más la nombra

Garúa., tristeza

Hasta el cielo se ha puesto a llorar

Que noche llena de hastío y de frío

No se ve a nadie cruzar por la esquina

Sobre la calle la hilera de focos

Lustra el asfalto con luz mortecina

Y yo voy como un descarte, siempre solo

Siempre aparte, recordándote

Las gotas caen en el charco de mi alma

Hasta los huesos calados y helado…

Y humillando este tormento

Todavía pasa el viento empujándome

Wat een nacht vol verveling en kou

De wind brengt een vreemd verdriet

De nacht lijkt een bron van schaduwen

En ik loop heel langzaam in de schaduw

Ondertussen wordt de garúa geaccentueerd met zijn stekels

In mijn hart

Op deze nacht zo koud en zo de mijne

Altijd aan hetzelfde denken, ik ben afgrond

En zelfs als ik het wil verscheuren

gooi het weg en vergeet het

Ik herinner me haar meer...

Motregen

Alleen en verdrietig op de stoep

Dit hart is aan de grond genageld

Met tapera verdriet

je ijs voelen

Want die met haar vergetelheid

Vandaag is er een lek geopend

Verloren als een kobold die in de schaduw is

Hoe meer hij ernaar zoekt en hoe meer hij het noemt

Garua, verdriet

Zelfs de lucht begint te huilen

Wat een nacht vol verveling en kou

Niemand wordt gezien die de hoek oversteekt

Op straat de rij schijnwerpers

Poets het asfalt met weinig licht

En ik ga als een weggegooid, altijd alleen

Altijd apart, ik denk aan jou

De druppels vallen in de plas van mijn ziel

Tot op het bot doorweekt en bevroren...

En vernederend deze kwelling

De wind blaast me nog steeds weg