Les courants forts - Arm, Iris, Iris, Arm

Dans les courants forts on sème comme on peut

Dans les espaces, ils craignent quoi

Parler par peur de manquer de place

On ne fait que chuter

D’un trait lissé l’allure reprend

Comme croire que la course est maitrisée

Les prises se fondent et s’ajoutent à nos victoires

Histoire d’envoyer la prose à la fronde

Et qu’on rate le coche ou qu’on froisse nos proches

On a toujours une mesure dans la poche

Quantisé à la croche, voici l’ultime verset

Des festins, brèches de faits dans les averses

Et puis l’apport même infime nous appartient

Retient la ville, ses démons, ses rires et ses baratins

Pouvoir dire et pister les zones creuses

Des prises tristes d’aspect, de cause neutre

Ne regarde pas, ne retiens rien

Jusqu'à la toute fin

Ni brassard, ni témoin

Dormez tranquilles, fermez portes et fenêtres

Fermez les yeux aussi, et merci pour tout

Vous ne souffrirez d’aucune incidence future

Dans ces turbulences, on a tranché pour vous

Sens-tu la tourmente, sans commune mesure

Les eaux dorment, les réseaux mentent à tout rompre

Ce sont des réponses aux monstres fondements

Qui tout bonnement se défendent de tout manquement

Les vents se lèvent, laissant l’histoire en l'état

Insufflant leur nectar dans les tuiles

Et l’espoir des villes balayé d’hectares en hectares

Et pire dans les gestes qui suivent

Sens-tu la distance, l’insistance?

Combien sans assistance défient l’offense accrochés aux branches

Et s'épanchent pour décrire lentement

Tout un monde après retardement

Pointer du doigt l'étoile

Dix fois toucher l’toit du monde et passer au travers

Dans les courants forts, qu’il tombe des cordes

Qu'émergent des cornes sous nos pieds

Dans les courants forts, poussés hors des sillons

Mort des signaux, des sinons

Des morceaux d’or, de perles rares

Dévorent la vie son tourbillon

Le thème en boucle, on arpente sans broncher

L’envers de l’instant de grincement de porte

Avancer d’une case nos chants par étapes

Mais pressé d’atteindre et d’entendre ce qui frappe fort

Entend-tu nos pages, nos codes, nos sorts

Nos regards bien curieux sous l'écorce

Plein de cette clinquante énergie

Plié mais serein sous vingt-sept printemps

On ne se laisse pas porter, on laisse tout au hasard

Et par l’art escortés

On calcule peu, mal quand on essaye

Et que reculent ceux que nos phrases interpellent

Entre les reptiles et les fauves

Le sang qui bout, la tête glacée

A qui l’on destine de fausses routes

Que l’on ne comptera plus

Et puis la vue d’une plume alerte à l’instru'

Pointer du doigt l'étoile

Dix fois toucher l’toit du monde et passer au travers

Dans les courants forts, qu’il tombe des cordes

Qu'émergent des cornes sous nos pieds

Dans les courants forts on arpente sans broncher

L’envers de l’instant de grincement de porte

Avancer d’une case nos chants par étapes

Mais pressés d’atteindre et d’entendre ce qui frappe fort

In sterke stromingen zaaien we zoveel we kunnen

Waar zijn ze bang voor in de ruimtes?

Praat uit angst voor ruimtegebrek

We vallen gewoon

Met een vloeiende lijn wordt het tempo hervat

Alsof je gelooft dat de race onder controle is

Neemt op in en draagt ​​bij aan onze overwinningen

Geschiedenis van het sturen van proza ​​naar de katapult

En we missen de boot of beledigen onze dierbaren

We hebben altijd een maat op zak

Gekwantificeerd tot op de achtste noot, hier is het laatste couplet

Feesten, feitenbreuken in de stortbuien

En dan is zelfs de kleinste bijdrage van ons

Houd de stad vast, zijn demonen, zijn lach en zijn bullshit

Holle gebieden kunnen zien en volgen

Triest uitziende vangsten, van neutrale oorzaak

Niet kijken, niets achterhouden

Tot het einde

Geen armband, geen getuige

Slaap zacht, sluit deuren en ramen

Sluit ook je ogen en bedankt voor alles

U zult geen toekomstige impact ondervinden

In deze onrust snijden we het voor je

Voel je de onrust, buiten proportie?

De wateren slapen, de netwerken liggen op het breekpunt

Dit zijn antwoorden op de basismonsters

Die zichzelf gewoon verdedigen tegen elke mislukking

De wind steekt op en laat het verhaal zoals het is

Ze ademen hun nectar in de tegels

En de hoop van de steden vervaagde van hectare tot hectare

En erger in de gebaren die volgen

Voel je de afstand, de aandrang?

Hoe zonder hulp de overtreding trotseren die zich vastklampt aan de takken?

En uitgieten om langzaam te beschrijven

Een hele wereld na uitstel

Wijs naar de ster

Tien keer om het dak van de wereld aan te raken en er doorheen te gaan

Laat touwen vallen in de sterke stromingen

Laat horens onder onze voeten tevoorschijn komen

In de sterke stromingen, uit de voren geduwd

Dood van signalen, anders

Stukjes goud, zeldzame parels

Verslind het leven zijn wervelwind

Het thema in een lus, we ijsberen zonder terugdeinzen

De keerzijde van de deur krakend moment

Voer onze gezangen stap voor stap één plaats verder uit

Maar enthousiast om uit te reiken en te horen wat hard raakt

Hoor je onze pagina's, onze codes, onze spreuken?

Onze zeer nieuwsgierige blikken onder de schors

Vol van die flitsende energie

Opgevouwen maar sereen onder zevenentwintig veren

We laten ons niet meeslepen, we laten alles aan het toeval over

En door kunst begeleid

We rekenen weinig, slecht als we het proberen

En wat terugdeinzen degenen die onze zinnen uitdagen?

Tussen reptielen en beesten

Kokend bloed, bevroren hoofd

Voor wie valse paden bestemd zijn

Dat we niet meer tellen

En dan de aanblik van een alerte pen op de maat

Wijs naar de ster

Tien keer om het dak van de wereld aan te raken en er doorheen te gaan

Laat touwen vallen in de sterke stromingen

Laat horens onder onze voeten tevoorschijn komen

In de sterke stromingen ijsberen we zonder terugdeinzen

De keerzijde van de deur krakend moment

Voer onze gezangen stap voor stap één plaats verder uit

Maar enthousiast om uit te reiken en te horen wat hard raakt