Lamenting Configuration - Archivist

Ice fractals form

Upon the glass

As I watch her sleep

I know these

Silent struggles well

For I share these dreams

Spiralling similarities

Sequences repeat

Growing equilaterals

Fragment errors

Pixel artefacts

To form a face

I know this face

Yet its source evades me

Algorithms exhausted

From this wild goose chase

Yet I feel it in my bones

In the marrow of me

In the circuitous systems

And quantum memory

It is no mere coincidence

That it holds my countenance

The wave form harmonised

With my own resonance

I watch her with parental zeal

I coddle her in swaddling steel

Sound asleep as the hand swings

And chimes the second millennium

In which I drift

I am aimless

It is endless

I have held a great resentment for that which she ultimately represents

The figurehead of a genocide, the senseless murder of hers and mine

But I am not to proud to admit our circumstances;

share this fate

And i am now her guardian and shackled to this orphanage

The battle lines have now weathered to insignificance

And we are better as a whole than to repeat the sins of our kin

We are kin

Accept our patronage

Sole survivors

Set on an aimless course

To find the source of this

The fulgent breath

And guiding hands

The fragile veins

In its quickest step

In my restless quake

Expel expel!

Your quiet embrace

I will search for you

In the fitting spark

In the silent rasp

I hear you

IJsfractalen vormen

op het glas

Terwijl ik haar zie slapen

Ik ken deze

Stil worstelt goed

Want ik deel deze dromen

Spiraalvormige overeenkomsten

Sequenties herhalen

Groeiende gelijkzijdigen

Fragment fouten

Pixel-artefacten

Een gezicht vormen

Ik ken dit gezicht

Maar de bron ontwijkt me

Algoritmen uitgeput

Van deze wilde ganzenjacht

Toch voel ik het in mijn botten

In het merg van mij

In de omslachtige systemen

En kwantumgeheugen

Het is niet louter toeval

Dat het mijn gelaat vasthoudt

De golfvorm geharmoniseerd

Met mijn eigen resonantie

Ik bekijk haar met ouderlijke ijver

Ik vertroet haar in doeken van staal

In slaap vallen terwijl de hand zwaait

En luidt het tweede millennium

Waarin ik drijf

ik ben doelloos

Het is eindeloos

Ik heb grote wrok gekoesterd voor wat ze uiteindelijk vertegenwoordigt

Het boegbeeld van een genocide, de zinloze moord op haar en de mijne

Maar ik ben niet trots om onze omstandigheden toe te geven;

deel dit lot

En ik ben nu haar voogd en geketend aan dit weeshuis

De gevechtslinies zijn nu tot onbeduidendheid verweerd

En we zijn als geheel beter dan de zonden van onze verwanten te herhalen

We zijn verwant

Accepteer onze klandizie

enige overlevenden

Zet op een doelloze koers

De bron hiervan vinden

De volle adem

En leidende handen

De fragiele aderen

In de snelste stap

In mijn rusteloze aardbeving

Verdrijven verdrijven!

Jouw stille omhelzing

Ik zal voor je zoeken

In de passende vonk

In de stille rasp

Ik hoor je