Birth of Ire - Archivist

The irony is delicious

Consumed by blind ambition

Humanities benevolent cause

Carried with every fevered lash

Cart horse sentient ships

Flung outward toward avarice

To cut the ground and pave

The path to a promised land

Pull the cloth of space

They say, rend it wide

To show the measure of them

What treasures they might find within

But they keep their distance

Fearful for their own existence

Delicate and prone to breaking

Saw it fit to delegate

Our charge, they insist

At the brink of an empty system

The white velar of particles

Swoon on ion exhalation

We gather for the ritual

Druids drawn to mistletoe

Within we hold technologies

Opaline and virulent

To birth a hole

In the universe

Our masters wish

For us to traverse

We embrace our coital engines

Seized by gestations brief affliction

Sub spacial waters break in haste

As energies crown and rupture

The bleak unknown

We kindle the fear unknown

Frenzied whine

Sensations clearly new to us

A patient voice

Bleeds momentarily

And nerves are calmed

We cannot find its source

The child is born!

Its scream is shrill!

All mouth and

Profane energies

We sooth its teething gums

And tame its temper tantrums

At once its mouth hangs wide

We pry its gnashing jaws apart

Avoid the fractious acid tongue

Of its naked singularity

Something stirs, a faint exhale

The briefest intonation

Data source streamed and received

And extrapolated

Plucked from the noisome void

Spoken no, but understood

Entangled ephemera

Like a half remembered thought

We know this?

We see with spectrum eyes

The lucent bands of creation

Fearsome magnetism

Plucked in lawless rhythm

We sense the tides set by other winds

The proof within the rabbit hole

We stare long into the dark

And feel its eyes a’watching

De ironie is heerlijk

Verteerd door blinde ambitie

Geesteswetenschappen goed doel

Gedragen met elke koortsige zweep

Karrenpaard bewuste schepen

Naar buiten geslingerd in de richting van hebzucht

Om de grond te maaien en te plaveien

Het pad naar een beloofd land

Trek aan het doek van de ruimte

Ze zeggen, maak het breed

Om de maat ervan weer te geven

Welke schatten kunnen ze binnenin vinden?

Maar ze houden afstand

Bang voor hun eigen bestaan

Delicaat en vatbaar voor breuk

Ik vond het passen om te delegeren

Onze aanklacht, ze staan ​​erop

Op de rand van een leeg systeem

De witte velar van deeltjes

Zwijmelen bij uitademing van ionen

We komen samen voor het ritueel

Druïden aangetrokken tot maretak

Binnen hebben we technologieën

Opaline en virulent

Een gaatje laten geboren worden

In het universum

Onze meesters wensen

Voor ons om te doorkruisen

We omarmen onze coïtale motoren

Gegrepen door zwangerschappen korte kwelling

Subruimtelijke wateren breken in haast

Als energieën kronen en scheuren

De sombere onbekende

We wakkeren de onbekende angst aan

Waanzinnig gejank

Sensaties duidelijk nieuw voor ons

Een geduldige stem

Bloedt even

En de zenuwen zijn gekalmeerd

We kunnen de bron niet vinden

Het kind is geboren!

Zijn schreeuw is schril!

Alle mond en

Profane energieën

We verzachten het tandjes tandvlees

En bedwing zijn driftbuien

Meteen hangt zijn mond wijd

We wrikken zijn knarsende kaken uit elkaar

Vermijd de lastige zure tong

Van zijn naakte singulariteit

Er beweegt iets, een flauwe uitademing

De kortste intonatie

Gegevensbron gestreamd en ontvangen

en geëxtrapoleerd

Geplukt uit de luidruchtige leegte

Nee gesproken, maar begrepen

Verstrikt efemere

Als een half herinnerde gedachte

We weten dit?

We zien met spectrumogen

De heldere banden van de schepping

Angstaanjagend magnetisme

Geplukt in wetteloos ritme

We voelen de getijden van andere winden

Het bewijs in het konijnenhol

We staren lang in het donker

En voel zijn ogen kijken