Menudo Contraste - Antonio Orozco

Llora mi alma, mientras lo veo

Paseando por el centro de cualquier ciudad

Donde aquel falso sueño

Se convierte en la turbia pesadilla

A la que un día partieron buscando

Lo que nunca tuvieron, lo que siempre contaron

Aquellos que volvieron

Cargados de historias y extraños consejos

Que nunca entendieron

Su techo en el cielo, su cama en el suelo

Y su angustia en la bolsa

Donde sumergen sus pulmones

Y su orgullo, dañado y repleto de miedo

Me quema…

Sécate las lágrimas me dice un niño

Cuando me ve llorar

Guárdate esas lágrimas, que mi consuelo

Aún está por llegar

Sécate las lágrimas las que no tengo

Las que hacen olvidar

Sécate las lágrimas, sécate las lágrimas

Largo camino y estrecho el estrecho

Donde se olvidan ilusiones que robaron

De gastadas revistas en sus noches de sueños

Que pasearon por la furia de los mares

Y al llegar la perdieron

Libertad de sus actos, capital del consuelo

Florecer del dinero

Que recogen con la mente abandonada

Y su estela apagada

Aromas lejanos, nostalgias guardadas

Caricias bañadas

En la distancia que separa su familia

La que tanto ayudaba

Me quema…

Sécate las lágrimas me dice un niño…

Mijn ziel huilt, terwijl ik het zie

Wandelen door het centrum van elke stad

Waar die valse droom

Verandert in de duistere nachtmerrie

Naar wie ze op een dag gingen zoeken?

Wat ze nooit hadden, wat ze altijd vertelden

degenen die terugkwamen

Boordevol verhalen en vreemde adviezen

dat ze het nooit begrepen

Je dak in de lucht, je bed op de grond

En je angst in de zak

Waar duik jij met je longen?

En zijn trots, beschadigd en vol angst

het brandt me...

Veeg je tranen af, zegt een kind tegen mij

als je me ziet huilen

Bewaar die tranen, dat is mijn troost

moet nog komen

Droog de tranen die ik niet heb

Degenen die je doen vergeten

Veeg je tranen, veeg je tranen af

Lange weg en smal de zeestraat

waar ze illusies vergeten die ze hebben gestolen

Van versleten tijdschriften in hun droomnachten

Wie liep de woede van de zeeën

En toen ze aankwamen, waren ze het kwijt

Vrijheid van hun daden, hoofdstad van troost

floreren van geld

Ze pakken op met hun gedachten in de steek gelaten

En het spoor is weg

Verre aroma's, opgeslagen nostalgie

badende strelingen

In de verte die je familie scheidt

Degene die zoveel heeft geholpen

het brandt me...

Veeg je tranen, een kind vertelt me...