Dos Orillas - Antonio Orozco

Yo soy la arena, tú eres la piedra

Juntos el fondo que bajo el agua vive su entrega

Yo soy la piedra, tú eres la arena

Juntos el suelo sobre el que pesa nuestra condena

Obligados a vivir la realidad

Fuera del agua seré barro y mala hierba

Y que el destino desafíe la verdad

Y se detenga, se detenga

Cariño mío, rosas y trigo no desesperan

Almas al viento vuelan contigo, vuelan conmigo

Cariño mío, leña de olivo no desesperes

Que en el silencio ardo contigo, ardo contigo

Yo soy la orilla que tu orilla mira

Tú eres la orilla que a mí me mira

Separados por el río que la vida nos obliga

Somos una sola alma

Obligados a vivir la realidad

Fuera del agua seré barro y mala hierba

Y que el destino desafíe la verdad

Y se detenga

Cariño mío, ángel prohibido no desesperes

Fuego que arde no tiene frío, no tiene frío

Cariño mío, fuego encendido no desesperes

Que cuando lloras crecen los ríos, crecen los ríos

Ik ben het zand, jij bent de steen

Samen het fonds dat onder water leeft

Ik ben de steen, jij bent het zand

Samen de grond waarop onze veroordeling weegt

Gedwongen om de realiteit te leven

Uit het water zal ik modder en onkruid zijn

En moge het lot de waarheid tarten

En stop, stop

Mijn schat, rozen en tarwe wanhopen niet

Zielen in de wind vliegen met je mee, vlieg met mij mee

Mijn liefste, olijfhout, wanhoop niet!

Dat ik in de stilte met jou brand, ik met jou brand

Ik ben de kust waar jouw kust naar kijkt

Jij bent de kust die naar me kijkt

Gescheiden door de rivier die het leven ons dwingt

we zijn één ziel

Gedwongen om de realiteit te leven

Uit het water zal ik modder en onkruid zijn

En moge het lot de waarheid tarten

en stop

Mijn liefste, verboden engel, wanhoop niet!

Vuur dat brandt is niet koud, is niet koud

Mijn schat, schiet op, wanhoop niet

Dat als je huilt, de rivieren groeien, de rivieren groeien