The Man and the Cloud - Angelo Branduardi

She he loved

When first he saw her:

She was so pale and untouchable

So far away

He could never find

A path to climb to reach her

All serene she gazed at him

As on the wind she lay reclining

He followed her eversighing

As she played hide and seek in her wide blue meadow

It seemed forever

That he had loved her

Always so pale and untouchable

«How cruel you are

Behind your white veil

You hide a heart that’s frozen»

Sorrowful she came to him

And in her own way surrendered…

Rain, gentle rain, her tears

She gave to him

And shedding love shed living…

Ze hield van

Toen hij haar voor het eerst zag:

Ze was zo bleek en onaantastbaar

Zo ver weg

Hij heeft nooit kunnen vinden

Een pad om op te klimmen om haar te bereiken

Heel sereen staarde ze naar hem

Als op de wind lag ze liggend

Hij volgde haar steeds zuchtend

Terwijl ze verstoppertje speelde in haar brede blauwe weide

Het leek voor altijd

Dat hij van haar had gehouden

Altijd zo bleek en onaantastbaar

"Wat ben je wreed"

Achter je witte sluier

Je verbergt een hart dat bevroren is»

Bedroefd kwam ze naar hem toe

En gaf zich op haar eigen manier over...

Regen, zachte regen, haar tranen

Ze gaf hem

En liefde vergoten leven vergoten...