L'uomo e la nuvola - Angelo Branduardi

Sedeva il pescatore

all’ombra della vela,

lenta scivolava la barca

sopra il fiume,

lungo le due rive

solo alberi fioriti

mentre si smarriva

e dimenticava il tempo del suo viaggio…

Sereno navigava

quando all’improvviso

il fiume si nascose in una gola scura

e si fece notte

sin che il monte non si apr

e gli apparve allora

fra le nuvol, sconosciuta una pianura…

L’isola, sconosciuta l’isola

ora la vedeva… cos vicina.

Ed il fiume allora

lui felice risal

certo di potere

ritrovare un giorno la traccia del suo viaggio…

All’ombra della vela

sedeva il pescatore,

lasciando scivolare la barca lungo il fiume,

ma la via per l’isola

lui non seppe ritrovare,

mentre navigava

sempre pi svaniva il ricordo del suo viaggio…

L’isola, sconosciuta l’isola

ora la vedeva… cos vicina.

De visser zat

in de schaduw van het zeil,

langzaam gleed de boot

over de rivier,

langs de twee oevers

alleen bloeiende bomen

toen hij verdwaalde

en vergat de tijd van zijn reis ...

Sereen zeilde

Toen plotseling

de rivier verstopte zich in een donkere kloof

en de nacht viel

totdat de berg openging

en het leek hem toen

tussen de wolken, een vlakte onbekende ...

Het eiland, het onbekende eiland

nu zag hij haar... zo dichtbij.

En de rivier dan

hij ging gelukkig omhoog

zeker van macht

op een dag het spoor van zijn reis vinden...

In de schaduw van het zeil

zat de visser,

de boot de rivier af laten glijden,

maar de weg naar het eiland

hij kon niet vinden,

terwijl hij zeilde

de herinnering aan zijn reis vervaagde steeds meer...

Het eiland, het onbekende eiland

nu zag hij haar... zo dichtbij.