Sotto il tiglio - Angelo Branduardi

Sotto il tiglio l nella landa,

l dov’era il nostro letto,

voi che passate potete vedere

come rompemmo fiori ed erba.

Davanti al bosco cantava l’usignolo

e di fiori lei fece un giaciglio.

Rider chi passi per di l,

guardate com’rossa la sua bocca.

Sotto il tiglio l nella landa

noi rompemmo fiori ed erba,

voi che passate potete vedere

dove io posai la testa.

Se saprete che lei era con me questo non sar certo mai vergogna,

era lei la donna che volevo

per essere chiamato col mio nome.

Sotto il tiglio l nella landa

la radica si abbraccia al giglio,

voi che passate potete vedere

come son cresciuti insieme.

Lei con me rimase solo un anno,

ma con oro poi intrecci le chiome

e se ne and, io amavo uno sparviero,

in alto si lev e vol via.

Sempre va a caccia di nubi

il vento e non pu mai fermarsi,

ma la bellezza ancor pi veloce,

troppo lento per lei il vento.

Cos la nostra vita e il mondo

come vento e nube fugge via.

Onder de lindeboom daar in de hei,

waar ons bed was,

jij die voorbij komt, kan zien

hoe we bloemen en gras braken.

Voor het bos zong de nachtegaal

en ze maakte een bed van bloemen.

Ruiter die daar voorbij komt,

kijk hoe rood zijn mond is.

Onder de lindeboom daar in de hei

we braken bloemen en gras,

jij die voorbij komt, kan zien

waar ik mijn hoofd legde.

Als je weet dat ze bij mij was zal dit zeker nooit beschaamd zijn,

zij was de vrouw die ik wilde

bij mijn naam genoemd te worden.

Onder de lindeboom daar in de hei

de doorn omhelst de lelie,

jij die voorbij komt, kan zien

hoe ze samen zijn opgegroeid.

Ze bleef maar een jaar bij mij,

maar met goud weef je je haar

en hij ging weg, ik hield van een havik,

hij stond op en vloog weg.

Hij gaat altijd op jacht naar wolken

de wind en kan nooit stoppen,

maar schoonheid nog sneller,

de wind te langzaam voor haar.

Zo is ons leven en de wereld

als wind en wolk vlucht het weg.