Donna mia - Angelo Branduardi

Il tuo vestito lungo

che sfiora il prato,

e quella tua dolcezza

che si vestita a festa

io l’ho riconosciuta,

Donna mia.

Dal sogno il passo stato breve,

se ti ho seguito non ricordo,

senza vederti ti ho sognato,

donna mia.

Le tue mani antiche

si aprono lievi

e porgi i tuoi frutti,

la tua terra ricca;

non ti ho aspettato invano,

donna mia.

Se ti ho seguito non ricordo,

senza fatica ti ho creduto,

senza dolore mi hai voluto,

donna mia.

I tuoi occhi larghi

cancellano i segni,

mi guardi ed io non fuggo,

mi ascolti ed io mi chino,

non ti ho sorriso invano,

donna mia.

Mai niente andato perduto,

se ho avuto freddo non ricordo,

senza vederti ti ho toccato,

donna mia.

Je lange jurk

die het gazon scheert,

en die zoetheid van jou

wie heeft zich verkleed?

ik herkende haar,

Mijn vrouw.

Van de droom was de stap kort,

als ik je volgde, weet ik het niet meer,

zonder je te zien heb ik van je gedroomd,

mijn vrouw.

Je oude handen

ze gaan een beetje open

en geef uw vruchten,

je rijke land;

Ik heb niet tevergeefs op je gewacht,

mijn vrouw.

Als ik je volgde, weet ik het niet meer,

zonder moeite geloofde ik je,

zonder pijn wilde je mij,

mijn vrouw.

Je grote ogen

de tekens wissen,

je kijkt naar me en ik ren niet weg,

je luistert naar me en ik buk,

Ik lachte niet tevergeefs naar je,

mijn vrouw.

Er is nooit iets verloren gegaan,

als ik het koud had, weet ik het niet meer,

zonder je te zien raakte ik je aan,

mijn vrouw.