Quando tu sarai - Angelo Branduardi

Quando tu sarai vecchia e grigia

Col capo tentennante

Ed accanto al fuoco starai assonnata

Prenderai questo libro

E lentamente lo leggerai, ricorderai sognando

Dello sguardo che i tuoi occhi ebbero allora

Delle loro profonde ombre

Di quanti amarono la grazia felice

Di quei tuoi momenti

E, d’amore falso o a volte sincero

Amarono la tua bellezza

Ma uno solo di te amò l’anima irrequieta

Uno solo allora amò le pene del volto tuo che muta

E tu, chinandoti verso le braci, sarai un poco triste

In un mormorio d’Amore dirai

Di come se ne volò via…

Passò volando oltre il confine di questi alti monti

E per sempre poi il suo volto nascose

In una folla di stelle

Als je oud en grijs bent

Met een weifelend hoofd

En bij het vuur zul je slaperig zijn

Je krijgt dit boek

En langzaamaan zul je het lezen, je zult je dromen herinneren

Van de blik die je ogen toen hadden

Van hun diepe schaduwen

Van degenen die van gelukkige genade hielden

Van die momenten van jou

En, van valse of soms oprechte liefde

Ze hielden van je schoonheid

Maar slechts één van jullie hield van de rusteloze ziel

Slechts één hield toen van de pijn van je veranderende gezicht

En jij, leunend naar de sintels, zal een beetje verdrietig zijn

In een gemompel van liefde zul je zeggen

Hoe hij wegvloog...

Hij vloog over de grens van deze hoge bergen

En voor altijd verborg zijn gezicht

In een menigte van sterren