Il cappello a sonagli - Angelo Branduardi

Mentre il buffone camminava il giardino immobile restava;

La sua anima pregò di posarsi alla sua finestra

Ed i gufi cominciarono a chiamare

Quando l’anima si levo`, vestita in blu

La sua parola era saggia al pensiero

Di quel suo passo calmo e leggero.

così leggero

Ma la regina non le diede ascolto, si avvolse nella sua camicia

Le pesanti imposte tirò a se ed il chiavistello abbassò

Ed il suo cuore lui prego` di andare a lei

Quando i gufi cessarono di chiamare;

In una rossa veste palpitante

Lui cantò per lei oltre la soglia… oltre la soglia

Dolce la sua parola era al sogno di quella chioma ondeggiante;

Ma dal tavolo lei prese il ventaglio e lo fece volare via

Ed allora il buffone pensò

«io ho il mio cappello a sonagli

Sino a lei io lo manderò

Ed allora poi io morirò… poi morirò.»

Quando al mattino divenne bianco

Lasciò il cappello davanti ai suoi passi

Ed in seno a lei se lo ripose

Sotto la nuvola dei capelli

Una canzone gli cantarono le sue labbra

Sinchè le stelle non crebbero nell’aria

Lei aprì la sua porta e la finestra

L’anima e il cuore lei fece entrare… li fece entrare

Quello rosso venne alla sua destra

Quella blu alla sua sinistra

Facevano un rumore come di grilli

Un chiacchierio dolce e saggio

I suoi capelli erano un fiore ancora chiuso

Quiete d’amore era ai suoi piedi… era ai suoi piedi

Terwijl de dwaas liep, bleef de tuin onbeweeglijk;

Zijn ziel smeekte om uit te stappen bij zijn raam

En de uilen begonnen te roepen

Toen de ziel opstond, gekleed in het blauw

Zijn woord was wijs bij de gedachte

Van die kalme en lichte stap van hem.

zo licht

Maar de koningin luisterde niet naar haar, ze wikkelde zich in haar hemd

De zware luiken trokken omhoog en de grendel omlaag

En zijn hart smeekte hem om naar haar toe te gaan

Toen de uilen stopten met roepen;

In een kloppend rood gewaad

Hij zong voor haar over de drempel... over de drempel

Zoet was zijn woord voor de droom van dat wapperende haar;

Maar ze nam de ventilator van de tafel en blies hem weg

En toen dacht de dwaas

"Ik heb mijn rammelaar hoed

Ik zal het naar je opsturen

En dan ga ik dood... dan ga ik dood."

Toen het 's morgens wit werd

Hij liet zijn hoed voor zijn voetstappen

En hij plaatste het in haar boezem

Onder de wolk van haar

Een lied zong zijn lippen

Tot de sterren in de lucht groeiden

Ze opende haar deur en raam

Ze liet haar ziel en hart binnen... ze liet ze binnen

De rode kwam rechts van hem

De blauwe links van hem

Ze maakten een geluid als krekels

Een lief en wijs gesprek

Haar haar was nog steeds een gesloten bloem

Rust van liefde was aan zijn voeten ... het was aan zijn voeten