Divina Commedia, Paradiso, Canto XI - Angelo Branduardi

Intra Tupino e l’acqua che discende

Del colle eletto del beato Ubaldo

Fertile costa d’alto monte pende

Onde Perugia sente freddo e caldo

Da Porta Sole e di retro le piange

Per grave giogo Nocera con Gualdo

Di questa costa, là dov’ella frange

Più sua rattezza, nacque al mondo un Sole

Come fa questo talvolta di Gange

Ma perché io non proceda troppo chiuso

Francesco e Povertà per questi amanti

Prendi oramai nel mio parlar diffuso

La lor concordia ed i lor lieti sembianti

Amore e maraviglia e dolce sguardo

Faceano esser cagion di pensier santi:

Tanto che’l venerabile Bernardo

Si scalzò prima, e dietro a tanta pace

Corse e, correndo, gli parve di esser tardo

Né li gravò viltà di cor le ciglia

Per esser figlio di Pietro Bernardone

Né per parer dispetto a maraviglia;

Ma regalmente sua dura intenzione

Ad Innocenzio aperse, e da lui ebbe

Primo sigillo a sua religione

Poi che la gente poverella crebbe

Dietro a costui, la cui mirabil vita

Meglio in gloria del ciel si canterebbe

E poi che, per la sete del martiro

Ne la presenza del Soldan superba

Predicò Cristo e gli altri che 'l seguiro

Nel crudo sasso intra Tevere ed Arno

Da Cristo prese l’ultimo sigillo

Quando a Colui ch’a tanto ben sortillo

Piacque di trarlo suso a la mercede

Ch’el meritò nel suo farsi pusillo

A' frati suoi, sì com’a giuste rede

Raccomandò la donna sua più cara

E comandò che l’amassero a fede;

E del suo grembo l’anima preclara

Mover si volle, tornando al suo regno

Ed al suo corpo non volle altra bara

Intra Tupino en het water dat naar beneden komt

Van de uitverkoren heuvel van de gezegende Ubaldo

Vruchtbare kust van hoge berghellingen

Onde Perugia voelt koud en warm aan

Van Porta Sole en van achteren huilt hij om hen

Voor ernstig juk Nocera met Gualdo

Van deze kust, waar het grenst

Meer zijn rechtschapenheid, een zon werd in de wereld geboren

Hoe werkt dit soms van Ganges

Maar opdat ik niet te gesloten te werk ga

Franciscus en armoede voor deze geliefden

Neem nu even mee in mijn wijdverbreide talk

Hun harmonie en hun gelukkige semblants

Liefde en verwondering en lieve blik

Laat ze de oorzaak zijn van heilige gedachten:

Zozeer zelfs dat de eerbiedwaardige Bernard

Hij kleedde zich eerst uit, en achter zoveel vrede

Hij rende en terwijl hij rende, leek het hem dat hij te laat was

Noch lafheid belastte hen met hartzwepen

De zoon zijn van Pietro Bernardone

Noch uit wrok om te verrassen;

Maar koninklijk zijn harde bedoelingen

Voor Innocentius opende hij, en van hem ontving hij

Eerste zegel van zijn religie

Toen groeiden de arme mensen op

Achter hem, wiens prachtige leven

Het is beter om te zingen in de glorie van de hemel

En dan dat, voor de dorst van de martelaar

Noch de aanwezigheid van de Soldan is super

Hij predikte Christus en de anderen die hem volgden

In de ruwe steen tussen de rivieren Tiber en Arno

Van Christus nam hij het laatste zegel

Wanneer aan Hem die het zo goed heeft gedaan?

Hij was blij hem uit de weg te hebben naar la mercede

Ch'el verdiende in zijn steeds pusillo

Aan zijn broeders, maar ook om gewoon opnieuw te doen

Hij heeft zijn dierbare vrouw aanbevolen

En hij gebood dat zij hem in geloof moesten liefhebben;

En de uitgesloten ziel van haar baarmoeder

Verhuizer gezocht, terugkeren naar zijn koninkrijk

En hij wilde geen andere kist voor zijn lichaam