Confessions d'un malandrin - Angelo Branduardi

Mi piace spettinato camminare

il capo sulle spalle come un lume

e mi diverto a rischiarare

il vostro autunno senza piume.

Mi piace che mi grandini sul viso

la fitta sassaiola dell’ingiuria,

mi agguanto solo per sentirmi vivo

al guscio della mia capigliatura.

Ed in mente mi torna quello stagno

che le canne e il muschio hanno sommerso

ed i miei che non sanno di avere

un figlio che compone versi;

ma mi vogliono bene come ai campi

alla pelle ed alla pioggia di stagione,

raro sar che chi mi offende

scampi alle punte del forcone.

Poveri genitori contadini,

certo siete invecchiati e ancor temete

il Signore del cielo e gli acquitrini,

genitori che mai non capirete

che oggi il vostro figliolo diventato

il primo tra i poeti del Paese

e ora in scarpe verniciate

e col cilindro in testa egli cammina.

Ma sopravvive in lui la frenesia

di un vecchio mariuolo di campagna

e ad ogni insegna di macelleria

la vacca si inchina sua compagna.

E quando incontra un vetturino

gli torna in mente il suo concio natale

e vorrebbe la coda del ronzino

regger come strascico nuziale.

Voglio bene alla patria

bench afflitta di tronchi rugginosi

m’caro il grugno sporco dei suini

e i rospi all’ombra sospirosi.

Son malato di infanzia e di ricordi

e di freschi crepuscoli d’Aprile,

sembra quasi che l’acero si curvi

per riscaldarsi e poi dormire.

Dal nido di quell’albero, le uova

per rubare, salivo fino in cima

ma sar la sua chioma sempre nuova

e dura la sua scorza come prima;

e tu mio caro amico vecchio cane,

fioco e cieco ti ha reso la vecchiaia

e giri a coda bassa nel cortile

ignaro delle porte dei granai.

Mi sono cari i miei furti di monello

quando rubavo in casa un po’di pane

e si mangiava come due fratelli

una briciola l’uomo ed una il cane.

Io non sono cambiato,

il cuore ed i pensieri son gli stessi,

sul tappeto magnifico dei versi

voglio dirvi qualcosa chge vi tocchi.

Buona notte alla falce della luna

s cheta mentre l’aria si fa bruna,

dalla finestra mia voglio gridare

contro il disco della luna.

La notte e` cos tersa,

qui forse anche morire non fa male,

che importa se il mio spirito perverso

e dal mio dorso penzola un fanale.

O Pegaso decrepito e bonario,

il tuo galoppo ora senza scopo,

giunsi come un maestro solitario

e non canto e celebro che i topi.

Dalla mia testa come uva matura

gocciola il folle vino delle chiome,

voglio essere una gialla velatura

gonfia verso un paese senza nome.

Ik hou van slordig wandelen

het hoofd op de schouders als een lamp

en ik geniet van oplichten

jouw herfst zonder veren.

Ik hou ervan om op mijn gezicht te hagelen

het dichte stenen gooien van letsel,

Ik grijp alleen om te voelen dat ik leef

naar de schil van mijn haar.

En die vijver komt terug in mijn gedachten

dat het riet en het mos zijn ondergedompeld

en de mijne die niet weten dat ze hebben

een zoon die verzen componeert;

maar ze houden van me zoals de velden

op de huid en de seizoensgebonden regen,

het zal zeldzaam zijn dat degenen die mij beledigen

scampi aan de punten van de hooivork.

Arme boerenouders,

je bent zeker oud geworden en nog steeds bang

de Heer van de hemel en de moerassen,

ouders die je nooit zult begrijpen

dat vandaag je zoon is geworden

de eerste onder de dichters van het land

en nu in lakschoenen

en met de cilinder op zijn hoofd loopt hij.

Maar de razernij overleeft in hem

van een oude plattelandsdief

en bij elke slagerij

de koe buigt zijn metgezel.

En als hij een koetsier ontmoet

zijn geboortesteen komt voor de geest

en wil graag de staart van de nag

zal standhouden als een trouwtrein.

ik hou van mijn land

hoewel geplaagd door roestige stammen

Ik hou van de vuile snuiten van de varkens

en de padden in de schaduw zuchten.

Ik ben ziek van de kindertijd en met herinneringen

en frisse april-schemeringen,

het lijkt bijna alsof de esdoorn buigt

opwarmen en daarna slapen.

Uit het nest van die boom, de eieren

om te stelen klom ik naar de top

maar zijn haar zal altijd nieuw zijn

en de korst blijft als voorheen;

en jij mijn lieve oude hondenvriend,

ouderdom heeft je zwak en blind gemaakt

en laagstaartige bochten op de binnenplaats

onwetend van de deuren van de graanschuren.

Mijn snotaap diefstallen zijn me dierbaar

toen ik wat brood van het huis stal

en at als twee broers

een kruimel de man en een de hond.

ik ben niet veranderd

het hart en de gedachten zijn hetzelfde,

op het prachtige tapijt van verzen

Ik wil je iets vertellen dat je raakt.

Goede nacht bij de wassende maan

is stil terwijl de lucht bruin wordt,

vanuit mijn raam wil ik schreeuwen

tegen de schijf van de maan.

De nacht is zo helder,

hier doet misschien zelfs doodgaan geen pijn,

wat maakt het uit als mijn perverse geest?

en een lantaarn hangt van mijn rug.

O afgeleefde en goedaardige Pegasus,

je galop nu doelloos,

Ik kwam als een eenzame leraar

en ik zing en vier alleen muizen.

Uit mijn hoofd als rijpe druiven

de gekke wijn van het haar druipt,

Ik wil een gele sluier zijn

zwelt aan naar een naamloos land.