Barbriallen - Angelo Branduardi

Già cadevano le foglie…

Presagio dell’autunno

Colpito al cuore, Sir John comprese

Di amare Barbara Allen

Mandò il suo servo giù in città

A bussare alla sua porta:

«È il mio signore che ora ti invoca

Se tu sei Barbara Allen»

Lei lentamente lo segui

Sino al suo capezzale

Ma quando lo vide, così pallido in volto

Disse: «Tu stai morendo»

«Sono malato, molto malato

Ed è per te che soffro»

«Non farò nulla per curare il tuo cuore

Che ora pianga sangue

Ma non ricordi, non ti ricordi

Quand’ero io a cercarti

Ed ebbro di vino di me tu ridevi

Sprezzando Barbara Allen»

«Non provo pena per questo tuo cuore

Che ora piange sangue»

Lui volse il capo contro il muro

La morte alle sue spalle:

«Addio amici, addio per sempre

Mia cara Barbara Allen

Nascondo un panno sotto il mio capo

Un pegno del mio amore

Intriso del sangue del mio povero cuore

Datelo a Barbara Allen»

Lei lentamente si girò

Lo sguardo oltre la porta:

«Sarò crudele ma devo lasciarti

Vedo la morte entrare»

Ma camminò appena un miglio

Suonava la campana

Ad ogni rintocco: «Sventura-diceva-

Povera Barbara Allen!»

Suo padre allora la chiamò:

«Puoi prenderlo se l’ami»

«È tardi, padre, ormai troppo tardi

Lui giace in una bara»

Sua madre allora la chiamò:

«Puoi prenderlo se l’ami»

«È tardi, madre, ormai troppo tardi

Il mio cuore si è spezzato»

«O madre, madre preparami il letto

Che sia soffice e stretto

Se oggi il mio cuore è morto per me

Io morirò d’amore

O padre, padre preparami il letto

Che sia soffice e stretto

Se oggi il mio amore è morto per me

Io morirò domani»

Barbara Allen ora riposa

Sir John giace al suo fianco…

Dal cuore di john è nata una rosa

Barbara Allen è un rovo

Sono cresciuti, cresciuti alti

Nel vecchio cimitero

Per sempre avvinti in un nodo d’amore

La rosa avvolge il rovo

De bladeren vielen al...

Omen van de herfst

In het hart geschoten, begreep Sir John...

Van Barbara Allen houden

Hij stuurde zijn dienaar naar de stad

Om op zijn deur te kloppen:

"Het is mijn heer die u nu aanroept"

Als jij Barbara Allen bent"

Ze volgde hem langzaam

Tot aan zijn bed

Maar toen ze hem zag, zo bleek in het gezicht

Hij zei: "Je gaat dood"

"Ik ben ziek, erg ziek"

En het is voor jou dat ik lijd "

"Ik zal niets doen om je hart te genezen"

Laten we nu bloed huilen

Maar je herinnert het je niet, je herinnert het je niet

Toen ik naar je op zoek was

En dronken van wijn lachte je me uit

Barbara Allen minachten"

«Ik heb geen medelijden met dit hart van jou

Wat is nu bloed huilen"

Hij draaide zijn hoofd tegen de muur

De dood achter hem:

"Tot ziens vrienden, tot ziens voor altijd"

Mijn lieve Barbara Allen

Ik verstop een doek onder mijn hoofd

Een belofte van mijn liefde

Gedrenkt in het bloed van mijn arme hart

Geef het aan Barbara Allen "

Ze draaide zich langzaam om

De blik achter de deur:

"Ik zal wreed zijn, maar ik moet je verlaten"

ik zie de dood binnenkomen"

Maar hij liep amper een mijl

De bel ging

Bij elke slag: "Wee-hij zei-

Arme Barbara Allen!"

Haar vader noemde haar toen:

"Je kunt het nemen als je ervan houdt"

"Het is laat, vader, nu te laat"

Hij ligt in een kist"

Haar moeder noemde haar toen:

"Je kunt het nemen als je ervan houdt"

"Het is laat, moeder, nu te laat"

Mijn hart brak"

«O moeder, moeder maak mijn bed klaar

Dat het zacht en strak is

Als vandaag mijn hart stierf voor mij

Ik zal sterven van liefde

O vader, vader maak mijn bed klaar

Dat het zacht en strak is

Als vandaag mijn liefde voor mij stierf

ik ga morgen dood"

Barbara Allen rust nu

Sir John ligt naast hem ...

Uit het hart van John werd een roos geboren

Barbara Allen is een braamstruik

Ze groeiden op, werden groot

Op de oude begraafplaats

Voor altijd vastgebonden in een liefdesknoop

De roos omhult de braamstruik