Tráva - Aneta Langerova

Jsem jako tráva zvyklá růst, v noci bledé.

Kořínky protíná hliněné nebe.

chladivý déšť padá.

bouře zní a chvátá.

krajina vzdálená.

Stále voní a sílu má, voní a sílu má.

Znám křídla vran,

v jejich stínu spávám.

Mé bílé tělo, oči tvé spatřit nemohou.

Teď mým novým domovem je

vřes, mech a tráva.

Budu tam, kde modré chrpy vykvetou.

Nade mnou svítá horizont, barvu mění

Paprsků se dotýkám, hřejí kameny v mých dlaních

Doznívají zvony, ale duše má je mladá.

Ze spánku se budí a vstává.

krajina vzdálená.

stále voní a sílu má.

voní a sílu má

Znám křídla vran

v jejich stínu spávám.

Mé bílé tělo, oči tvé spatřit nemohou.

Teď mým novým domovem je

vřes, mech a tráva.

budu tam, kde modré chrpy vykvetou.

Ik ben als gras dat vroeger groeide, bleek 's nachts.

De wortels kruisen de kleilucht.

koude regen valt.

de storm klinkt en haast zich.

afgelegen landschap.

Het ruikt nog steeds en heeft kracht, het ruikt en heeft kracht.

Ik ken de vleugels van kraaien,

Ik slaap in hun schaduw.

Mijn witte lichaam, je ogen kunnen niet zien.

Nu is mijn nieuwe huis

heide, mos en gras.

Ik zal zijn waar de blauwe korenbloemen bloeien.

De horizon schijnt boven mij, hij verandert van kleur

Ik raak de stralen aan, de stenen in mijn handpalmen warm

De klokken luiden, maar mijn ziel is jong.

Hij ontwaakt uit zijn slaap en staat op.

afgelegen landschap.

het ruikt nog steeds en heeft kracht.

het ruikt en heeft kracht

Ik ken de vleugels van kraaien

Ik slaap in hun schaduw.

Mijn witte lichaam, je ogen kunnen niet zien.

Nu is mijn nieuwe huis

heide, mos en gras.

Ik zal zijn waar de blauwe korenbloemen bloeien.