Старый полковник - Алёна Свиридова

Старый полковник с безумной болонкой тихо живет на седьмом этаже.

Книг и газет он почти не читает и не мечтает уже:

О заснеженных облаках, где гнездятся очень смелые птицы,

Чьих птенцов он держал в руках и учил летать, не боясь разбиться.

Старый полковник в махровом халате у телевизора ждет новостей

И не мечтает о большей награде, не ощущая прежних страстей,

И не помня об облаках, где гнездятся очень смелые птицы,

Их птенцов, что держал в руках и учил летать, не боясь разбиться.

Припев:

Вперед, прямо к солнцу, он ведь заслужил совсем иную старость.

Вперед, прямо к солнцу, какая малость.

Вперед, прямо к солнцу, он ведь заслужил совсем иную старость.

Вперед, прямо к солнцу, какая малость.

Старый полковник уйдет незаметно на небеса со свечою в руках,

В форме парадной ярко-синего цвета, медленно тая в густых облаках.

Он ведь знает, что ждут его и скучают очень смелые птицы.

Их птенцы все до одного разлетелись, не боясь разбиться.

Припев:

Вперед, прямо к солнцу, он ведь заслужил совсем иную старость.

Вперед, прямо к солнцу, какая малость.

Вперед, прямо к солнцу, он ведь заслужил совсем иную старость.

Вперед, прямо к солнцу, какая малость.

Вперед, прямо к солнцу, он ведь заслужил совсем иную старость.

Вперед, прямо к солнцу, какая малость.

Вперед, прямо к солнцу, он ведь заслужил совсем иную старость.

Вперед, прямо к солнцу, какая малость.

Een oude kolonel met een gestoord schoothondje woont rustig op de zevende verdieping.

Hij leest nauwelijks boeken en kranten en droomt niet meer:

Over besneeuwde wolken waar zeer dappere vogels nestelen,

Wiens kuikens hij in zijn handen hield en leerde vliegen zonder angst om te breken.

Een oude kolonel in een badstof badjas bij de TV wacht op nieuws

En droomt niet van een grotere beloning, niet dezelfde passies voelen,

En niet denken aan de wolken waar zeer dappere vogels nestelen,

Hun kuikens die hij in zijn handen hield en leerde vliegen zonder angst om te breken.

Refrein:

Vooruit, recht naar de zon, verdiende hij een heel andere oude dag.

Vooruit, recht naar de zon, wat een beetje.

Vooruit, recht naar de zon, verdiende hij een heel andere oude dag.

Vooruit, recht naar de zon, wat een beetje.

De oude kolonel zal ongemerkt naar de hemel gaan met een kaars in zijn handen,

In de vorm van een felblauwe jurk, langzaam smeltend in dikke wolken.

Hij weet dat zeer dappere vogels op hem wachten en hem missen.

Hun kuikens vlogen allemaal uit elkaar, niet bang om te breken.

Refrein:

Vooruit, recht naar de zon, verdiende hij een heel andere oude dag.

Vooruit, recht naar de zon, wat een beetje.

Vooruit, recht naar de zon, verdiende hij een heel andere oude dag.

Vooruit, recht naar de zon, wat een beetje.

Vooruit, recht naar de zon, verdiende hij een heel andere oude dag.

Vooruit, recht naar de zon, wat een beetje.

Vooruit, recht naar de zon, verdiende hij een heel andere oude dag.

Vooruit, recht naar de zon, wat een beetje.