Мистер Икс - Алёна Свиридова

Снова туда, где море огней,

Снова туда с тоскою моей.

Светит прожектор, фанфары гремят,

Публика ждёт, будь смелей, акробат!

Со смертью играю, смел и дерзок мой трюк,

Всё замирает, всё смолкает вокруг.

Слушая скрипку, дамы в ложе вздохнут.

Скажут с улыбкой: «Храбрый шут…»

Да, я шут, я циркач, так что же,

Пусть меня так зовут вельможи.

Как они от меня далеки, далеки,

Никогда не дадут руки.

Смычок опущен, и мелодия допета,

Мой конь, как птица, по кругу мчится.

Дождём душистым на манеж летят букеты,

Но номер кончен, и гаснет свет,

И никого со мною рядом нет.

Цветы роняют лепестки на песок,

Никто не знает, как мой путь одинок.

Сквозь дождь и ветер мне идти суждено,

Нигде не светит мне родное окно.

Устал я греться у чужого огня,

Но где же сердце, что полюбит меня.

Живу без ласки, боль свою затая.

Всегда быть в маске — судьба моя!

Terug naar waar de lichtzee

Weer daar met mijn verlangen.

De schijnwerpers schijnen, de fanfare dondert,

Het publiek wacht, wees brutaal, acrobaat!

Ik speel met de dood, mijn truc is gedurfd en gedurfd,

Alles bevriest, alles is stil rond.

Luisterend naar de viool zullen de dames in de kist zuchten.

Ze zullen met een glimlach zeggen: "Dappere nar..."

Ja, ik ben een nar, ik ben een circusartiest, dus wat,

Laat de edelen me zo noemen.

Hoe ver zijn ze van mij, ver weg,

Geef nooit een hand.

De strijkstok wordt neergelaten en de melodie is afgelopen,

Mijn paard rent als een vogel in een cirkel.

Boeketten vliegen naar de arena als geurige regen,

Maar de kamer is voorbij, en de lichten gaan uit,

En er is niemand naast me.

Bloemen laten hun bloemblaadjes op het zand vallen

Niemand weet hoe eenzaam mijn pad is.

Door regen en wind ben ik voorbestemd om te gaan,

Nergens schijnt mijn inheemse raam.

Ik ben het zat om te koesteren in andermans vuur,

Maar waar is het hart dat van me zal houden.

Ik leef zonder genegenheid en verberg mijn pijn.

Om altijd in een masker te zijn is mijn lot!