Şehir - Allame

Zor gülüyor yüzüm askıda

«Gitme!»

diyor bana şehir hep

Gizleniyor kara gökyüzü zerk ediyor acılara beni

Çilem ben, içim dışım dert kadehler savruluyor

Otuz yıllık öfkeyim, görüntüler karıncalanıyor

Keşkeler nüfuz, ahlar gururu tırmalıyor

Geçen zaman selviden bi' yar, durma, saçları yol

Gün bela, gece huzur için tek sermayem

Çoktan unuttum geçmişi fakat yumruklar sert hâlen

Yazabilmek cesaret, insan için umut rezalet

Eksilerini çıkar hayatının, ne kalır hesap et!

Mesafeler fiziksel jargon insanî telaşlar

Bu radyoaktif topraktan bi' aitlik yok başka (Hayır!)

Beyazlar aldı başını, gitti var olduğun bu evren

Çatık kaşlı, kirli yüzünü kara dumanlar okşar

İntihar tek shotlık, kuşku on beş dak’ka dert

İştahın acı bazında cehennem dört metrekare bi' yer

Bu ateş düştüğünden fazla yaktı

Sana şeref ve bana da sağlık versin ölmeden hayat bi' kez

Beşerin ellerinde leşe dönüştü neşem, gönül kayın meşe

Vakit geber diye geçer, sen her sabah umuda gebe

Hududa bak lan elini uzattığına değmez hedef

Kasvete gel, taze benliğim vuruldu top tepede

Biz de çok gülerdik düşüne, düşmeden önce

Gerçekle acıyı buluşturup öpüştürmeden önce

Bak abin hep ince, zamanı gelince, zararı derinden

Kararı tecrübeyle sabit haklı yetince

Sırtımda bıçak koleksiyonum, gecem pare pare

Zihnimde insan hikâyeleri birbirinden lanet

Distopyamda hayattasın, gel de şimdi şükret

Geçmişinle hesaplaş da gelecek için küfret

Bak abim, hayat tatlı değil, çatık kaşlı

Beni gençliğimde gör'cektiniz, şimdi tadım kaçtı

Şeytanlar uzun saçlı, günahlarımı saçtım önüne

Topla bundan evlası yok, uykuların kaçsın

Ik lach hard, mijn gezicht hangt

"Ga niet!"

de stad vertelt me ​​altijd

De zwarte lucht verbergt zich en injecteert me in de pijn

Ik ben ellendig, ik ben van binnen en van buiten verontrust.

Dertig jaar woede, de beelden tintelen

Wensen zijn penetratie, zuchten krassen op de trots

De tijd verstrijkt, splijt de cipres, stop niet, laat het haar los

De dag is een probleem, de nacht is mijn enige hoofdstad voor vrede

Ik ben het verleden al vergeten maar de vuisten zijn nog steeds hard

Moed om te schrijven, hoop voor de mens is schande

Haal de nadelen uit je leven, bereken wat er nog over is!

afstanden fysiek jargon menselijke haast

Er is geen ander die tot deze radioactieve aarde behoort (Nee!)

De blanken namen je hoofd, dit universum waarin je bestaat is verdwenen

Zwarte rook streelt zijn fronsende, vuile gezicht

Zelfmoord is een kans, een kwartier twijfelen

Op basis van de pijn van de eetlust, is de hel een plaats van vier vierkante meter

Dit vuur brandde meer dan het viel

Glorie aan jou en gezondheid voor mij een keer in het leven voordat ik sterf

Mijn vreugde is veranderd in een aas in de handen van mensen, mijn hart is beuken eik

De tijd verstrijkt terwijl hij sterft, je bent elke ochtend zwanger van hoop

Kijk naar de grens, het doelwit is het niet waard om je hand uit te steken

Kom naar de somberheid, mijn verse zelf geschoten, de bal ligt op de heuvel

Denk dat we vroeger ook veel lachten, voordat we vielen

Voordat we de waarheid en de pijn ontmoeten en ze laten kussen

Kijk, je broer is altijd mager, als de tijd daar is, is de schade groot.

Zolang zijn beslissing stabiel en juist is met ervaring

Mijn messenverzameling op mijn rug, mijn nacht in stukken

In mijn gedachten vervloeken menselijke verhalen elkaar

Je leeft in mijn dystopie, wees nu dankbaar

Pak je verleden aan en vloek voor de toekomst

Kijk bro, het leven is niet lief, fronsend

Vroeger zag je me in mijn jeugd, nu heb ik geen smaak meer

Demonen met lang haar, ik heb mijn zonden voor je gemorst

Er is niets beter dan dit, laten we slapen