Солдатское письмо - Алексей Коротин

На Курской дуге соловьи не поют

Там тишь разлилась над степями,

Пред боем осталось немного минут,

И пишет солдат строчки маме...

"Родная моя, жди я скоро вернусь,

Вот только фашистов проучим,

Чтоб больше никто не посмел нашу Русь

Войною проклятою мучать.

Я только прошу, ты себя береги,

Не плачь обо мне вечерами,

Не сломят народную силу враги,

За Родину встанем рядами!"

На Курской дуге, соловьи не поют,

Снаряды безжалостно рвутся,

Немецкие танки стеною ползут,

Да стоны кругом раздаются.

Солдат против танка с гранатою встал,

В атаку других поднимая

И каждое слово, что маме писал,

По нескольку раз повторяя...

"Родная моя, жди я скоро вернусь,

Вот только фашистов проучим,

Чтоб больше никто не посмел нашу Русь

Войною проклятою мучать.

Я только прошу, ты себя береги,

Не плачь обо мне вечерами,

Не сломят народную силу враги,

За Родину встанем рядами!"

И вдруг как подкошенный наземь упал,

Сражённый свинцовою пулей,

Он только рукою письмо прикрывал,

Пока глаза смерть не сомкнула.

А где-то в Рязани, недели спустя,

Письмо мать от сына читала,

Дрожащей рукой, пред иконой крестясь,

Молитву тихонько шептала.

"Родная моя, жди я скоро вернусь,

Вот только фашистов проучим,

Чтоб больше никто не посмел нашу Русь

Войною проклятою мучать.

Я только прошу, ты себя береги,

Не плачь обо мне вечерами,

Не сломят народную силу враги,

За Родину встанем рядами!"

Nachtegalen zingen niet op de Koersk Ardennen

Daar verspreidde de stilte zich over de steppen,

Er zijn nog een paar minuten voor het gevecht,

En de soldaat schrijft regels aan zijn moeder ...

"Mijn liefste, wacht, ik ben zo terug,

Laten we de fascisten een lesje leren,

Zodat niemand anders ons Rusland zou durven

Martel de vervloekte oorlog.

Ik vraag je alleen om voor jezelf te zorgen

Huil 's nachts niet om mij

Vijanden zullen de kracht van het volk niet breken,

Laten we in de gelederen gaan staan ​​voor het moederland!"

Op de Koersk Ardennen zingen de nachtegalen niet,

De granaten exploderen meedogenloos,

Duitse tanks kruipen als een muur,

Ja, overal wordt gekreun gehoord.

Een soldaat stond op tegen een tank met een granaat,

Anderen opvoeden om aan te vallen

En elk woord dat ik aan mijn moeder schreef,

Meerdere keren herhalen...

"Mijn liefste, wacht, ik ben zo terug,

Laten we de fascisten een lesje leren,

Zodat niemand anders ons Rusland zou durven

Martel de vervloekte oorlog.

Ik vraag je alleen om voor jezelf te zorgen

Huil 's nachts niet om mij

Vijanden zullen de kracht van het volk niet breken,

Laten we in de gelederen gaan staan ​​voor het moederland!"

En plotseling, alsof hij op de grond viel, viel hij,

Neergeschoten door een loden kogel

Hij bedekte de brief alleen met zijn hand,

Tot de dood zijn ogen sluit.

En ergens in Ryazan, weken later,

Een moeder las een brief voor van haar zoon,

Met een bevende hand, gedoopt voor de icoon,

Ze fluisterde in stilte een gebed.

"Mijn liefste, wacht, ik ben zo terug,

Laten we de fascisten een lesje leren,

Zodat niemand anders ons Rusland zou durven

Martel de vervloekte oorlog.

Ik vraag je alleen om voor jezelf te zorgen

Huil 's nachts niet om mij

Vijanden zullen de kracht van het volk niet breken,

Laten we in de gelederen gaan staan ​​voor het moederland!"