Жеребёнок - Александр Розенбаум

Заболело сердце у меня среди поля чистого,

Расседлаю своего коня буйного да быстрого.

Золотую гриву расчешу ласковыми гребнями,

Воздухом одним с тобой дышу, друг ты мой серебряный.

Облака над речкою клубят, помню, в день гороховый

Из-под кобылицы взял тебя жеребёнком крохотным.

Норовил за палец укусить, всё козлил да взбрыкивал.

Понял я тогда: друзьями быть нам с тобою выпало.

Припев:

И с тех пор стало тесно мне в доме моём, и в весёлую ночь, и задумчивым днём,

И с тех пор стали мне так нужны облака, стали зорче глаза, стала твёрже рука.

Не по дням ты рос, а по часам, ворожён цыганкою.

Стала молоком тебе роса, стала степь полянкою.

Помню, как набегаешься всласть да гулять замаешься,

Скачешь, как чумной, на коновязь да в пыли валяешься.

Ну, а дед мой седой усмехался в усы, всё кричал:

«Вот шальной!

Весь в отца, сукин сын!

Тот был тоже мастак уходить от погонь,

От ушей до хвоста весь горел, только тронь!»

Никого к себе не подпускал даже с белым сахаром.

Мамку раз до смерти напугал, охала да ахала:

«Ой, смотри, сыночек, пропадёшь, с кручи дурнем сброшенный!»

Только знал я, что не подведёшь ты меня, хороший мой!

Так что, милый, скачи да людей позови,

Что-то обруч стальной сильно сердце сдавил!

Ну, а будет напрасным далёкий твой путь,

Ты себя сбереги да меня не забудь!

Заболело сердце у меня среди поля чистого,

Расседлаю своего коня буйного да быстрого.

Золотую гриву расчешу ласковыми гребнями,

Воздухом одним с тобой дышу, друг ты мой серебряный.

Золотую гриву расчешу ласковыми гребнями,

Воздухом одним с тобой дышу, друг ты мой серебряный.

Mijn hart deed pijn te midden van een schoon veld,

Ik zadel mijn wilde en snelle paard af.

Ik zal de gouden manen kammen met zachte kammen,

Ik adem dezelfde lucht met jou, mijn zilveren vriend.

Wolken dwarrelen over de rivier, herinner ik me, op een erwtendag

Van onder de merrie nam ik je als een klein veulen.

Hij deed zijn best om in zijn vinger te bijten, hield geit en bokte.

Toen begreep ik het: het was aan jou en mij om vrienden te zijn.

Refrein:

En sindsdien is het voor mij druk geworden in mijn huis, en op een vrolijke nacht en op een bedachtzame dag,

En sindsdien heb ik wolken zo hard nodig, mijn ogen zijn scherper geworden, mijn hand is steviger geworden.

Je groeide niet met de dag op, maar met het uur, je werd gecharmeerd door een zigeuner.

De dauw is je melk geworden, de steppe is een open plek geworden.

Ik herinner me hoe je naar hartenlust rent en ronddwaalt,

Je rijdt als een pest, op een trekpaal en wentelt je in het stof.

Nou, mijn grijsharige grootvader grijnsde door zijn snor, bleef schreeuwen:

"Dat is gek!

Allemaal als een vader, klootzak!

Hij was ook een meester in het ontsnappen aan achtervolgingen,

Van oren tot staart, alles stond in brand, raak het gewoon aan!”

Zelfs met witte suiker liet hij niemand in zijn buurt.

Ik heb mijn moeder een keer doodsbang gemaakt, kreunend en gekreun:

"O, kijk, zoon, je zult verdwaald zijn, van de steile dwaas geworpen!"

Ik wist alleen dat je me niet in de steek zou laten, mijn beste!

Dus, schat, spring en bel mensen,

Iets stalen hoepel sterk geperst het hart!

Nou, je lange weg zal tevergeefs zijn,

Red jezelf en vergeet mij niet!

Mijn hart deed pijn te midden van een schoon veld,

Ik zadel mijn wilde en snelle paard af.

Ik zal de gouden manen kammen met zachte kammen,

Ik adem dezelfde lucht met jou, mijn zilveren vriend.

Ik zal de gouden manen kammen met zachte kammen,

Ik adem dezelfde lucht met jou, mijn zilveren vriend.