Размышление на прогулке - Александр Розенбаум

Уже прошло лет тридцать после детства,

Уже душою всё трудней раздеться,

Уже всё чаще хочется гулять

Не за столом, а старым тихим парком,

В котором в сентябре уже не жарко,

Где молодости листья не сулят.

Уже старушки кажутся родными,

А девочки — как куклы заводные,

И Моцарта усмешка всё слышней.

Уже уходят за полночь соседи,

Не выпито вино, и торт не съеден,

И мусор выносить иду в кашне.

В дом наш как-то туча забрела

И стекла со стекла.

Мы свои дожди переживём,

Я да ты, вдвоём.

Уже прошло лет двадцать после школы,

И мир моих друзей уже не молод,

Не обошли нас беды стороной.

Но ночь темна, а день, как прежде, светел,

Растут у нас и вырастают дети,

Пусть наша осень станет их весной.

Уже прошло лет десять после свадеб,

Уже не мчимся в гости на ночь глядя

И бабушек приходим навестить

На день рожденья раз и раз в день смерти,

А в третий раз, когда сжимает сердце

Желание внучатами побыть.

Уже прошло полжизни после свадеб,

Друзья, не расходитесь, Бога ради,

Уже нам в семьях не до перемен.

И пусть порой бывает очень туго,

Но всё же попривыкли мы друг к другу,

Оставим Мельпомене горечь сцен,

Давайте не стесняться старых стен.

В дом наш как-то туча забрела

И стекла со стекла.

Мы свои дожди переживём,

Я да ты, вдвоём.

Dertig jaar zijn verstreken sinds de kindertijd,

Het wordt steeds moeilijker om je uit te kleden met je ziel,

Ik wil steeds meer lopen

Niet aan tafel, maar in het oude rustige park,

Waarin het in september niet meer warm is,

Waar de bladeren geen jeugd beloven.

De oude vrouwen lijken al familieleden te zijn,

En de meisjes zijn als uurwerkpoppen,

En de glimlach van Mozart is steeds beter hoorbaar.

De buren vertrekken al na middernacht,

De wijn is niet gedronken en de taart is niet gegeten,

En ik ga het afval in de geluiddemper buiten zetten.

Op de een of andere manier dwaalde een wolk ons ​​huis binnen

En glas van glas.

We zullen onze regens overleven

Ik en jij, allebei.

Het is twintig jaar geleden sinds de middelbare school

En de wereld van mijn vrienden is niet meer jong

We werden geen problemen bespaard.

Maar de nacht is donker en de dag is net als voorheen helder,

Onze kinderen groeien op en groeien op,

Laat onze herfst hun lente worden.

Het is tien jaar geleden sinds de bruiloft

We haasten ons niet langer om 's nachts op zoek te gaan?

En we komen oma's bezoeken

Op de dag van de geboorte één keer en één keer op de dag van overlijden,

En de derde keer, wanneer het hart samenknijpt

Verlangen om kleinkinderen te zijn.

Er is al een half leven verstreken sinds de bruiloften,

Vrienden, verspreid je niet, in godsnaam,

Al in onze families is er geen tijd voor verandering.

En ook al is het soms erg krap,

Maar toch raakten we aan elkaar gewend,

Laten we Melpomene verlaten de bitterheid van scènes,

Laten we niet verlegen zijn over oude muren.

Op de een of andere manier dwaalde een wolk ons ​​huis binnen

En glas van glas.

We zullen onze regens overleven

Ik en jij, allebei.