Налетела грусть - Александр Розенбаум

Налетела грусть,

Ну что ж, пойду пройдусь,

Ведь мне её делить не с кем.

И зеленью аллей

В пухе тополей

Я иду землёй Невской.

Может, скажет кто:

Мол, «климат здесь не тот»,

А мне нужна твоя сырость.

Здесь я стал мудрей,

И с городом дождей

Мы мазаны одним миром.

Хочу я жить среди каналов и мостов

И выходить с тобой, Нева, из берегов.

Хочу летать я белой чайкой по утрам

И не дышать над Вашим чудом, Монферран.

Хочу хранить историю страны своей,

Хочу открыть Михайлов замок для людей.

Хочу придать домам знакомый с детства вид,

Мечтаю снять леса со Спаса на Крови.

Но, снимая фрак,

Детище Петра

Гордость не швырнёт в море.

День гудком зовёт

Кировский завод,

Он дворцам своим корень.

Хочу воспеть я город свой мастеровой,

Хочу успеть, покуда в силе и живой,

Хочу смотреть с разбитых Пулковских высот,

Как ты живёшь, врагом не сломленный народ.

Налетела грусть,

Ну что ж, пойду пройдусь,

Ведь мне её делить не с кем.

И зеленью аллей

В пухе тополей

Я иду землёй Невской.

Может, скажет кто:

Мол, «климат здесь не тот»,

А мне нужна твоя сырость.

Здесь я стал мудрей,

И с городом дождей

Мы мазаны одним миром.

Het verdriet kwam

Nou, ik ga wandelen

Omdat ik niemand heb om het mee te delen.

En groene steegjes

In de pluis van populieren

Ik ga door het land van Neva.

Misschien zegt iemand:

Zoals, "het klimaat is hier niet hetzelfde",

En ik heb je vochtigheid nodig.

Hier werd ik wijzer

En met de stad van de regen

We zijn besmeurd met één wereld.

Ik wil tussen grachten en bruggen wonen

En ga met je uit, Neva, van de banken.

Ik wil vliegen als een witte zeemeeuw in de ochtend

En adem niet over je wonder, Montferrand.

Ik wil de geschiedenis van mijn land behouden,

Ik wil het kasteel van Mikhailov openen voor mensen.

Ik wil de huizen een uit mijn kindertijd bekende uitstraling geven,

Mijn droom is om steigers te verwijderen van de Kerk van de Verlosser op het Bloed.

Maar, het uittrekken van de rok,

Het geesteskind van Peter

Trots zal niet in zee worden gegooid.

De dag roept

Kirov-fabriek,

Hij is de wortel van zijn paleizen.

Ik wil mijn ambachtelijke stad zingen,

Ik wil op tijd zijn, terwijl ik sterk en levend ben,

Ik wil kijken vanaf de gebroken Pulkovo Heights,

Hoe leef je, de vijand is geen gebroken volk.

Het verdriet kwam

Nou, ik ga wandelen

Omdat ik niemand heb om het mee te delen.

En groene steegjes

In de pluis van populieren

Ik ga door het land van Neva.

Misschien zegt iemand:

Zoals, "het klimaat is hier niet hetzelfde",

En ik heb je vochtigheid nodig.

Hier werd ik wijzer

En met de stad van de regen

We zijn besmeurd met één wereld.