Я часто просыпаюсь в тишине - Александр Розенбаум

Я часто просыпаюсь в тишине

От свиста пуль и визга бомб фугасных.

Мне кажется, я снова на войне,

Мне кажется, я снова на войне,

И кто кого — пока ещё не ясно.

Прижат к земле и ждёт команды взвод,

Вернее, то, что от него осталось.

Назад нельзя, и мы пойдём вперёд,

Назад нельзя, и мы пойдём вперёд,

И всё, что было, повторим сначала.

Истошно воют в небе «мессера»,

Пытаясь в хвост зайти четвёрке «илов».

И, тридцать лет в ночи крича «ура!»,

И, тридцать лет в ночи крича «ура!»,

Мой голос рвётся в грохоте разрывов.

И очередью полоснув окоп,

Зажав в зубах нательный медный крестик,

Мы прыгаем на головы врагов,

Мы прыгаем на головы врагов,

На шеи этих белокурых бестий.

Прости, родная речь, мне мой язык —

Сейчас не до изящности словесной.

В «Дубовый крест» плюю с зубами крик

В «Дубовый крест» плюю с зубами крик

Моих детей, и мату в горле тесно.

Две пули в грудь… и я уже убит.

Огонь в глазах, о Господи, как больно!

Явитесь же все те, кто нас простит,

Явитесь же все те, кто нас простит,

Все те, кто с нашей смертью обездолен!

Я часто просыпаюсь в тишине…

Ik word vaak in stilte wakker

Van het gefluit van kogels en het gekrijs van brisante bommen.

Ik denk dat ik weer in oorlog ben

Ik denk dat ik weer in oorlog ben

En wie wie is is nog niet duidelijk.

Op de grond gedrukt en wachtend op het bevel van het peloton,

Of beter gezegd, wat er nog van over is.

Je kunt niet terug, en wij gaan vooruit,

Je kunt niet terug, en wij gaan vooruit,

En alles wat er is gebeurd, zullen we vanaf het begin herhalen.

Hartverscheurend huilen in de lucht "Messer",

Proberen in de staart van de vier "slibs" te komen.

En dertig jaar 's nachts schreeuwend "Hoera!"

En dertig jaar 's nachts schreeuwend "Hoera!"

Mijn stem breekt in het gebrul van pauzes.

En op zijn beurt de greppel doorsnijden,

Een koperen borstkruis tussen je tanden geklemd,

We springen op de hoofden van vijanden,

We springen op de hoofden van vijanden,

Op de nek van deze blonde beesten.

Vergeef me, moedertaal, mijn taal is de mijne

Nu is er geen tijd voor verbale elegantie.

In het "Eiken Kruis" spuug ik met mijn tanden schreeuwen

In het "Eiken Kruis" spuug ik met mijn tanden schreeuwen

Mijn kinderen, en de mat in de keel is strak.

Twee kogels in de borst... en ik ben al dood.

Vuur in de ogen, o Heer, wat doet het pijn!

Kom, allen die ons vergeven,

Kom, allen die ons vergeven,

Al degenen die berooid zijn met onze dood!

Ik word vaak in stilte wakker...