В середине пути - Александр Розенбаум

Стала жизнь поинтересней.

В голове кавардак.

Но всё чаще мы с тобой остаёмся одни.

А из родника течёт в ладони та же вода,

И всё та же ель раскачивает шишки над ним.

Дом стоял когда-то на окраине,

А теперь, похоже, в центре города.

Без бутылки с другом разобрались мы,

Не влезала его ложь в три короба.

Нынче кони стали ох упрямые.

А когда-то были, помню, сильно резвые.

На щеке была когда-то ямочка,

Нынче щёку борозда прорезала.

Стала жизнь повеселей,

Да не тянет гульба.

Как наладишься в Москву,

Там пир во время чумы.

А где-то подрывает носом дуб шерстнатый кабан.

И тормозят грузовики на трассе возле корчмы.

Не обижен дорогими платьями

И тугими женскими коленями.

Но звоню теперь я чаще матери,

Чтобы снизилось её давление.

Я, как прежде, будто лев готов к прыжку.

Но не в моде нынче косы русые.

И всё чаще вспоминаю бабушку,

Жаль, что денег не было тогда на бусы ей.

В гости пришли мы на эту непростую землю,

И по своим домам всем разойтись придётся.

Солнечный блик короток.

Живёшь ты так ли, с тем ли?.

Судеб людских тома лежат в пыли.

Стала жизнь побогаче,

Только пить не хочу.

И не лезет почему-то в горло лишний кусок.

И, как прежде, всё халаты ночью снятся врачу.

И, как прежде, шлёпаю на кухню ночью босой.

Память по лбу вдруг ударит обухом.

Упадут оковы на пол звеньями.

И проваливаюсь я, как в облако,

В виртуальную реальность времени.

Нынче кони стали ох упрямые.

А когда-то были, помню, сильно резвые.

На щеке была когда-то ямочка,

Нынче щёку борозда прорезала.

В гости пришли мы на эту непростую землю,

И по своим домам всем разойтись придётся.

Солнечный блик короток.

Живёшь ты так ли, с тем ли?.

Судеб людских тома лежат в пыли,

Судеб людских тома лежат в пыли…

Het leven is interessanter geworden.

Er is een puinhoop in mijn hoofd.

Maar steeds vaker worden jij en ik alleen gelaten.

En uit de bron stroomt hetzelfde water in de palmen,

En allemaal dezelfde spar zwaait de kegels erboven.

Het huis stond ooit aan de rand,

En nu, zo lijkt het, in het stadscentrum.

Zonder fles, bedachten we met een vriend,

Zijn leugens pasten niet in drie hokjes.

Vandaag zijn de paarden oh koppig geworden.

En ooit waren ze, herinner ik me, erg speels.

Er was eens een kuiltje in de wang,

Vandaag een groef door de wang sneed.

Het leven is leuker geworden

Ja, de slachting trekt niet.

Hoe kom je verder in Moskou,

Tijdens de pest is er een feest.

En ergens ondergraaft een wollig zwijn de eik met zijn neus.

En vrachtwagens vertragen op de snelweg bij de taverne.

Niet beledigd door dure jurken

En strakke vrouwelijke knieën.

Maar nu bel ik vaker dan mijn moeder,

Om haar druk te verminderen.

Ik, zoals eerder, alsof een leeuw klaar is om te springen.

Maar blonde vlechten zijn tegenwoordig niet in de mode.

En steeds vaker herinner ik me mijn oma,

Jammer dat er toen geen geld voor kralen voor haar was.

We kwamen om dit moeilijke land te bezoeken,

En iedereen zal naar huis moeten.

De zonnevlam is kort.

Leef je zo, daarmee?

Het lot van menselijke volumes ligt in het stof.

Het leven is rijker geworden

Ik wil gewoon niet drinken.

En om de een of andere reden gaat een extra stuk niet door de keel.

En zoals eerder droomt de dokter 's nachts van alle badjassen.

En, zoals eerder, sla ik 's nachts op blote voeten in de keuken.

Het geheugen zal plotseling met een kolf op het voorhoofd slaan.

De kettingen vallen in schakels op de grond.

En ik val als een wolk

In de virtuele realiteit van tijd.

Vandaag zijn de paarden oh koppig geworden.

En ooit waren ze, herinner ik me, erg speels.

Er was eens een kuiltje in de wang,

Vandaag een groef door de wang sneed.

We kwamen om dit moeilijke land te bezoeken,

En iedereen zal naar huis moeten.

De zonnevlam is kort.

Leef je zo, daarmee?

Het lot van menselijke volumes ligt in het stof,

Het lot van menselijke volumes ligt in het stof...