Рождение стихов - Александр Розенбаум

Я срок переходил.

Под сердцем плод тяжелый.

Боюсь, что мертвое

Рожу теперь дитя.

А доктора мои — ханыги и пижоны,

Им не понять самим, чего они хотят.

А коль стихи умрут,

Свет белый не обидев,

Так для чего живет

Тот, кто грешил в ночи,

Тот, кто ласкал перо,

В нем женщину увидя,

И кто, прикуривая, пальцы жег

На пламени свечи?

Стихи стучатся в мир

Доверчиво и властно,

Они ломают кость

И выгрызают плоть.

Но не родиться им —

Все потуги напрасны, (*)

И леденит мне грудь

Сыновнее тепло.

Я схваток не боюсь,

Как избавленья жду их От всенощных моих

Болезненных толчков.

Я не хочу нести

Кладбищенскую тую

На холмик мертворожденных стихов.

Все к лучшему идет:

Идущий да обрящет.

Но что обрящет он,

Во мне сидящий плод?

А телефон молчит,

И пуст почтовый ящик —

У докторов моих

Полно других забот.

(*) Вариант строки: Потуги все напрасны,

Ik heb de deadline gehaald.

De foetus is zwaar onder het hart.

Ik ben bang dat het dood is

Ik krijg nu een baby.

En mijn dokters zijn hypocrieten en kerels,

Ze begrijpen niet wat ze willen.

En als de gedichten sterven,

Wit licht zonder te beledigen

Waar leeft hij dan voor?

Degene die zondigde in de nacht

Degene die de pen streelde

Als ik er een vrouw in zie,

En wie, oplichtend, zijn vingers verbrandde

Op een kaarsvlam?

Gedichten kloppen op de wereld

Vertrouwd en krachtig

Ze breken het bot

En het vlees eruit knagen.

Maar niet om voor hem geboren te worden -

Alle pogingen zijn tevergeefs, (*)

En koude rillingen op mijn borst

Kinderlijke warmte.

Ik ben niet bang voor gevechten

Hoe ik op hun verlossing wacht Van mijn nachtwaken

Pijnlijke schokken.

ik wil niet dragen

begraafplaats thuja

Op de heuvel van doodgeboren verzen.

Alles gaat voor het beste:

Wie loopt, zal zingen.

Maar wat zal hij vinden?

Zit er een zittende foetus in mij?

En de telefoon is stil

En de mailbox is leeg -

Bij mijn dokters

Veel andere zorgen.

(*) Optieregel: Pogingen zijn allemaal tevergeefs,