Размышления на прогулке - Александр Розенбаум

Сегодня был звонок последний в школе,

И стала взрослой маленькая дочь.

О юность!

Я опять тобою болен,

Но вряд ли доктора сумеют здесь помочь.

Поеду снова в Царское Село —

Туда, где до прозрачности светло.

Уже прошло лет тридцать после детства,

Уже душою все трудней раздеться,

Уже все чаще хочется гулять

Не за столом, а старым тихим парком,

В котором в сентябре уже не жарко,

Где молодости листья не сулят,

Где молодости листья не сулят.

Уже старушки кажутся родными,

А девочки — как куклы заводные,

И Моцарта усмешка все слышней.

Уже уходят за полночь соседи,

Не выпито вино, и торт не съеден,

И мусор выносить иду в кашне,

И мусор выносить иду в кашне.

В дом наш как-то туча забрела

И стекла со стекла.

Мы свои дожди переживем,

Я да ты, вдвоем.

Уже прошло лет двадцать после школы,

И мир моих друзей уже не молод,

Не обошли нас беды стороной.

Но ночь темна, а день, как прежде, светел,

Растут у нас и вырастают дети,

Пусть наша осень станет их весной,

Пусть наша осень станет их весной.

Уже прошло лет десять после свадеб,

Уже не мчимся в гости на ночь глядя,

И бабушек приходим навестить

На день рожденья раз, и раз в день смерти,

А в третий раз, когда сжимает сердце

Желание внучатами побыть,

Желание внучатами побыть.

Уже прошло полжизни после свадеб,

Друзья, не расходитесь, Бога ради,

Уже нам в семьях не до перемен.

Но пусть порой бывает очень туго,

Но все же попривыкли мы друг к другу,

Оставим Мельпомене1 горечь сцен,

Давайте не стесняться старых стен.

В дом наш как-то туча забрела

И стекла со стекла.

Мы свои дожди переживем,

Я да ты, вдвоем.

Мы свои дожди переживем,

Я да ты, вдвоем.

Я да ты, вдвоем.

1 Мельпомена — в греческой мифологии одна из 9 муз, покровительница трагедии.

Vandaag was de laatste bel op school,

En het dochtertje werd volwassen.

O jeugd!

Ik ben je weer zat

Maar artsen kunnen hier waarschijnlijk niet helpen.

Ik zal weer naar Tsarskoye Selo gaan -

Daar, waar het licht is voor transparantie.

Dertig jaar zijn verstreken sinds de kindertijd,

Het wordt steeds moeilijker om je uit te kleden met je ziel,

Ik wil steeds meer lopen

Niet aan tafel, maar in het oude rustige park,

Waar het in september niet meer warm is,

Waar bladeren geen jeugd beloven,

Waar de bladeren geen jeugd beloven.

De oude vrouwen lijken al familieleden te zijn,

En meisjes zijn als uurwerkpoppen,

En de glimlach van Mozart is steeds beter hoorbaar.

De buren vertrekken al na middernacht,

De wijn is niet gedronken en de taart is niet gegeten,

En ik ga het afval in de geluiddemper buiten zetten,

En ik ga het afval in de geluiddemper buiten zetten.

Op de een of andere manier dwaalde een wolk ons ​​huis binnen

En glas van glas.

We zullen onze regens overleven

Ik en jij, samen.

Het is twintig jaar geleden sinds de middelbare school

En de wereld van mijn vrienden is niet meer jong,

We werden geen problemen bespaard.

Maar de nacht is donker en de dag is net als voorheen helder,

Onze kinderen groeien op en groeien op,

Laat onze herfst hun lente worden

Laat onze herfst hun lente worden.

Het is tien jaar geleden sinds de bruiloft

We haasten ons niet langer om 's nachts te bezoeken, kijkend,

En we komen oma's bezoeken

Eenmaal op de dag van geboorte en eenmaal op de dag van overlijden,

En voor de derde keer, wanneer het hart samenknijpt

Verlangen om kleinkinderen te zijn

Verlangen om kleinkinderen te zijn.

Er is al een half leven verstreken sinds de bruiloften,

Vrienden, verspreid je niet, in godsnaam,

Al in onze families is er geen tijd voor veranderingen.

Maar laat het soms erg krap zijn,

Maar toch raakten we aan elkaar gewend,

Laten we Melpomene verlaten de bitterheid van scènes,

Laten we niet verlegen zijn over oude muren.

Op de een of andere manier dwaalde een wolk ons ​​huis binnen

En glas van glas.

We zullen onze regens overleven

Ik en jij, samen.

We zullen onze regens overleven

Ik en jij, samen.

Ik en jij, samen.

1 Melpomene - in de Griekse mythologie, een van de 9 muzen, de patrones van de tragedie.