Расставание - Александр Розенбаум

Жаркий день над Ленинградом зноем парки иссушил, маревом окутан каждый двор.

Погружаюсь я в прохладу винтовой твоей души, Исаакиевский мой собор.

Поднимаюсь долго, раньше — раза в два быстрей, со здоровьем было хорошо.

Но зато теперь, друзья, я духом стал раз в пять сильней, здравствуй, Исаакий,

я пришёл.

Стою в толпе под куполом, пою твою историю,

Смотрю, как чайки глупые летают над «Асторией».

Два царственных наездника ведут себя по вечности,

Уводит в небо лестница, веками искалечена, веками искалечена…

Симпатичная туристка смотрит вниз, разинув рот, жаль, всего не можешь видеть ты.

Этот город надо близко знать и знать его народ, чтобы он открылся с высоты.

Прошу тебя, храни меня, не дай пропасть в изгнании,

Собор с библейским именем, мой Центр мироздания.

Приди ко мне воочию ночами полусонными,

На белый лист ляг строчками, в твои черты влюблёнными, веками искалечена…

Вот последний миг оборван, попрощаемся, родной, не сойти бы без тебя с ума!

Улетаю я, Собор мой, в край, завьюженный пургой, даже летом там всегда зима.

Да, ладно, надо проще быть, пойду своей дорогою,

Исаакиевской площадью на Невский, угол Гоголя.

Прошу тебя, храни меня, не дай пропасть в изгнании,

Собор с библейским именем, мой Центр мироздания, мой Центр мироздания.

Прошу тебя, храни меня, не дай пропасть в изгнании,

Собор с библейским именем, мой Центр мироздания, мой Центр мироздания.

Een warme dag boven Leningrad droogde de parken op met hitte, elke tuin was gehuld in een waas.

Ik ben ondergedompeld in de koelte van je spiraalvormige ziel, mijn St. Isaac's Cathedral.

Ik sta lang op, voordat - twee keer zo snel, mijn gezondheid goed was.

Maar nu, vrienden, ben ik vijf keer sterker van geest geworden, hallo Isaac,

Ik kwam.

Sta in de menigte onder de koepel en zing je verhaal

Ik kijk hoe stomme meeuwen over de Astoria vliegen.

Twee koninklijke ruiters gedragen zich voor de eeuwigheid,

Een trap leidt naar de hemel, eeuwenlang kreupel, eeuwenlang kreupel...

Een mooie toerist kijkt met open mond naar beneden, jammer dat je niet alles kunt zien.

Je moet deze stad van dichtbij kennen en haar mensen kennen, zodat ze zich van bovenaf opent.

Ik vraag je om me te houden, laat me niet in ballingschap vallen,

Kathedraal met een bijbelse naam, mijn centrum van het universum.

Kom met je eigen ogen naar me toe tijdens half slapende nachten,

Ga liggen op een wit laken in lijnen, verliefd op je gelaatstrekken, eeuwenlang kreupel...

Hier is het laatste moment ingekort, laten we afscheid nemen, lieverd, we zouden niet gek worden zonder jou!

Ik vlieg weg, mijn kathedraal, naar het land dat overspoeld wordt door sneeuwstormen, zelfs in de zomer is het daar altijd winter.

Ja, oké, het is makkelijker om te zijn, ik ga mijn eigen weg,

St. Isaac's Square op Nevsky, hoek van Gogol.

Ik vraag je om me te houden, laat me niet in ballingschap vallen,

Kathedraal met een bijbelse naam, mijn centrum van het heelal, mijn centrum van het heelal.

Ik vraag je om me te houden, laat me niet in ballingschap vallen,

Kathedraal met een bijbelse naam, mijn centrum van het heelal, mijn centrum van het heelal.