Предрассветный вальс - Александр Розенбаум

Ленинградцы мои, вы не дети мне, нет,

Не Джамбул я, куда мне до старца, ей-богу.

Вы мне братья и сёстры, и глаз ваших свет

Озаряет тернистую эту по жизни дорогу.

Ленинградцы мои, вы и гордость и боль,

Человечества кроха и центр Вселенной.

Я в столице страны и в ауле любом

Преклоняю пред знаменем вашим колена.

Припев:

Двух свечей за столом огоньки, как Ростральных колонн маяки.

Сколько зим, сколько лет, я, встречая рассвет,

Вспоминаю о вас, дорогие мои земляки.

В моё сердце вы гордо вошли, как в Неву на парад корабли.

С вами веры одной и не надо другой,

Снится город один нам вдали от родимой земли.

Я прошу у судьбы не отринуть меня

От проспектов прямых и от статуи гордой.

И пусть сердце моё вечно жалит змея,

На которую конь опирается твёрдо.

Пусть на Заячьем острове нам о часах

В полдень выстрелом гулким напомнит орудье.

И пусть в небе кораблик на всех парусах

Вечно мчится к его ожидающим людям.

Припев:

Двух свечей за столом огоньки, как Ростральных колонн маяки.

Сколько зим, сколько лет, я, встречая рассвет,

Вспоминаю о вас, дорогие мои земляки.

В моё сердце вы гордо вошли, как в Неву на парад корабли.

С вами веры одной и не надо другой,

Снится город один нам вдали от родимой земли.

Ленинградцы мои, вы не дети мне, нет,

Дан отец нам один, и не надо другого.

Пусть он вечно летит на горячем коне,

До скончания века мы — дети Петровы.

До скончания века мы — дети Петровы.

Mijn Leningraders, jullie zijn niet mijn kinderen, nee,

Ik ben niet Dzhambul, waar ben ik tot de oude man, bij God.

Jullie zijn mijn broeders en zusters, en je ogen zijn het licht

Het verlicht deze netelige weg in het leven.

Mijn Leningraders, jij en trots en pijn,

De mensheid is een kruimel en het centrum van het universum.

Ik ben in de hoofdstad van het land en in elk dorp

Ik kniel voor je banier.

Refrein:

Twee kaarsen aan tafel zijn lichten, als bakens van Rostral-zuilen.

Hoeveel winters, hoeveel jaren, ik, de dageraad ontmoetend,

Ik herinner me je, mijn lieve landgenoten.

Je kwam trots mijn hart binnen, als schepen op parade in de Neva.

Met jou het ene geloof en het andere niet nodig,

We dromen van een stad alleen ver van ons geboorteland.

Ik vraag het lot mij niet af te wijzen

Van rechte lanen en van een trots standbeeld.

En laat mijn hart voor altijd de slang bijten,

Waar het paard stevig op rust.

Laten we het hebben over uren op Hare Island

's Middags, met een dreunend schot, doet het je denken aan een pistool.

En laat de boot in de lucht in volle zeilen

Altijd haasten naar de mensen die op hem wachten.

Refrein:

Twee kaarsen aan tafel zijn lichten, als bakens van Rostral-zuilen.

Hoeveel winters, hoeveel jaren, ik, de dageraad ontmoetend,

Ik herinner me je, mijn lieve landgenoten.

Je kwam trots mijn hart binnen, als schepen op parade in de Neva.

Met jou het ene geloof en het andere niet nodig,

We dromen van een stad alleen ver van ons geboorteland.

Mijn Leningraders, jullie zijn niet mijn kinderen, nee,

We hebben één vader gekregen en we hebben geen andere nodig.

Moge hij voor altijd vliegen op een heet paard,

Tot het einde van de eeuw zijn wij de kinderen van Petrova.

Tot het einde van de eeuw zijn wij de kinderen van Petrova.