Похмелье - Александр Розенбаум

Среди ночи просыпаюсь от удушья,

Проклинаю телефонные звонки.

Ты выламываешь двери в мою душу,

А в свою врезаешь новые замки.

Капли в раковину падают уныло,

С пьяным постоянством звонаря,

Утром, уходя, лицо умыла,

Как дождём Цветной бульвар заря.

На столе разодранная нитка

Бус коралловых, разорванных в сердцах.

Ты мне ночью показалась нимфой,

Пот лизавшей с моего лица.

А в «мешках"под чёрными глазами

С жадностью накопленная боль,

Что сравнима только с образами,

Источающими Господа любовь.

Уходи, бродяга не для счастья.

Вон какое солнце на дворе.

Да и день последнего причастья

Мне определён в календаре.

Уходи, нельзя быть обручённой

С тем, кого ты любишь свысока.

К этой жизни вместе ни причём мы —

Ты и вечно пьяный музыкант.

Midden in de nacht word ik wakker van verstikking,

Ik vervloek telefoontjes.

Je breekt de deuren naar mijn ziel af,

En je zet nieuwe sloten in de jouwe.

Druppels vallen droevig in de gootsteen,

Met de dronken standvastigheid van de beltoon,

In de ochtend, toen ik wegging, waste ik mijn gezicht,

Als regen Tsvetnoy Boulevard dageraad.

Gescheurde draad op tafel

Koraal kralen gescheurd in harten.

Je leek me 's nachts een nimf,

Het zweet likte van mijn gezicht.

En in "zakjes" onder zwarte ogen

Hebzuchtig opgehoopte pijn,

Wat alleen te vergelijken is met afbeeldingen,

Het vergieten van de liefde van de Heer.

Ga weg, zwerver, niet voor geluk.

Kijk naar de zon in de tuin.

Ja, en de dag van de laatste communie

Het is aan mij toegewezen op de kalender.

Ga weg, je kunt niet verloofd zijn

Met degene van wie je houdt van boven.

We hebben niets te maken met dit leven samen -

Jij en de eeuwig dronken muzikant.