По снегу, летящему с неба - Александр Розенбаум

По снегу, летящему с неба,

Глубокому белому снегу,

В котором лежит моя грусть,

К тебе, задыхаясь от бега,

На горе своё тороплюсь.

Под утро земля засыпает

И снегом себя засыпает,

Чтоб стало кому-то тепло.

Лишь я, от тоски убегая,

Молю, чтоб меня занесло.

И каналы тянут руки серые ко мне.

И в ладонях их уже не тает белый снег.

И в ладонях их уже не тает белый снег.

Сыграйте мне, нежные скрипки.

Светает.

Написан постскриптум,

И залит обрез сургучом.

Пора, грянет выстрел, и, вскрикнув,

Я в снег упаду на плечо.

Хочешь, эту песню не слушай.

Дверью хлопну — легче не станет.

Только не бередь мою душу.

Только не тревожь мои раны.

Снова с неба падают звёзды,

Снова загадать не успею.

Жить мне вроде бы и не поздно…

Только просто так не сумею.

Door de sneeuw die uit de lucht vliegt,

Diep witte sneeuw

waarin mijn verdriet ligt,

Voor jou, verstikkend van het rennen,

Ik heb haast op mijn berg.

In de ochtend valt de aarde in slaap

en bedekt zich met sneeuw,

Iemand een warm gevoel geven.

Alleen ik, op de vlucht voor melancholie,

Ik bid dat ik me laat meeslepen.

En de zenders trekken hun grijze handen naar me toe.

En witte sneeuw smelt niet langer in hun handpalmen.

En witte sneeuw smelt niet langer in hun handpalmen.

Speel me, zachte violen.

Het wordt licht.

naschrift geschreven,

En gevuld met afgezaagde zegellak.

Het is tijd, een schot zal toeslaan, en schreeuwend,

Ik zal op mijn schouder in de sneeuw vallen.

Als je wilt, luister dan niet naar dit nummer.

Ik sla de deur dicht - het wordt er niet makkelijker op.

Neem gewoon mijn ziel niet.

Verstoor mijn wonden niet.

Er vallen weer sterren uit de lucht

Ik zal niet meer kunnen raden.

Het lijkt erop dat het voor mij nog niet te laat is om te leven...

Ik kan het gewoon niet.