Обыск - Александр Розенбаум

Снова травы с утра

Клонит ветер-негодник.

В предрассветной степи ни огня.

Не убили вчера,

Не убьют и сегодня,

Только завтра застрелят меня.

Знаю, завтра последнюю песню спою я

У излучины быстрой реки,

А потом приодену рубаху льняную,

И упрутся мне в спину штыки.

Не велю рук вязать

Да платок намотать

на глаза,

Не люблю боли ждать

в темноте:

Не видна в ней слеза.

Распахну грудь и солнцу отдам,

И улыбку подставлю лучам.

Не люблю боли ждать

в темноте:

Не видна в ней слеза.

Снова с ордером на обыск ко мне в душу постучались,

Понятые нахально застыли в дверях.

Снова зубы сжал, зверею до озноба, до рычанья,

Снова в сердце будут рыться, как в носильных вещах.

Снова баба в фартук ткнется, ситец тушью испоганит,

И девчонка моя в угол забьется в тоске.

И пойдут они, ребята, по груди моей ногами,

Оставляя грязь на ребрах, будто на половике.

Кулаки сожму покрепче:

Ордер есть — я чту законы,

Понятому, что постарше,

предложу табурет.

Будет все ему полегче

Глазом зрить, как бьет поклоны

За меня моя маманя

в тридцать пять неполных лет.

Неужели не устали

вы от трупов, геростраты?

Неужели вам не снится

мертвечина по ночам?

Снова падают на землю

слова верные солдаты,

Неужели вам не слышится,

как дети их кричат?

Morgen weer kruiden

De ellendige wind waait.

Geen brand in de steppe voor zonsopgang.

Gisteren niet gedood

Ze zullen zelfs vandaag niet doden

Alleen morgen zullen ze me neerschieten.

Ik weet dat ik morgen het laatste lied zal zingen

In de bocht van een snelle rivier,

En dan trek ik een linnen overhemd aan,

En bajonetten blijven op mijn rug plakken.

Ik bestel geen handen om te breien

Ja, wikkel een sjaal

op de ogen

Ik hou niet van wachten op pijn

In het donker:

Er is geen scheur in te zien.

Ik zal mijn borst openen en aan de zon geven,

En ik zal de stralen vervangen door een glimlach.

Ik hou niet van wachten op pijn

In het donker:

Er is geen scheur in te zien.

Opnieuw met een huiszoekingsbevel klopten ze op mijn ziel,

Getuigen bleven onbeschaamd aan de deur staan.

Weer klemde hij zijn tanden op elkaar, als een beest tot een rilling, tot een grom,

Opnieuw zullen ze door het hart snuffelen, zoals in draagbare dingen.

Weer zal de vrouw in het schort steken, de chintz zal verontreinigen met inkt,

En mijn meisje zal zich van angst in een hoek verstoppen.

En ze zullen gaan, jongens, op mijn borst met hun voeten,

Vuil op de ribben achterlatend, als op een vloerkleed.

Ik zal mijn vuisten steviger knijpen:

Er is een bevel - ik respecteer de wetten,

Begrijp dat ouder

Ik zal een kruk aanbieden.

Alles zal gemakkelijker voor hem zijn.

Met het oog om te zien hoe beats strijkt

Voor mij mijn moeder

op vijfendertig onvolledige jaren.

Ben je niet moe?

kom je uit lijken, herostrati?

Droom je niet?

's nachts dood?

Weer op de grond vallen

woorden trouwe soldaten,

Kun je niet horen?

hoe schreeuwen hun kinderen?