О холодах - Александр Розенбаум

Я ломился в закрытую дверь,

Я смеялся и плакал…

Я кричал стенам: «Как же теперь?

Шьёт на улице саван метель,

И хозяин не выгонит в степь

На погибель собаку!»

Вкруг меня вырастали дома,

Закрывали полнеба.

Я сошёл от бессилья с ума

И гитару свою разломал,

Спохватился, да поздно — зима

Замела её снегом…

Холодно, холодно…

Не замёрзнуть бы — отворите.

Пологом, ласковым пологом

Даль морозную затяните.

Молодость, молодость,

Мне верните — не губите.

Холодно, холодно…

Я озябшие пальцы тянул…

И клонился к груди головою.

А потом вдруг подумал — уснул…

Потому что увидел весну…

Захотел приложиться к кресту

И укрыться землёю…

И когда, наконец, мне на стук

Дверь открыли в тяжёлом раздумье,

Собрались все родные вокруг,

И пришёл самый преданный друг,

И в кольце его солнечных рук

Понял вдруг, что я умер.

Ik brak door een gesloten deur,

ik heb gelachen en gehuild...

Ik schreeuwde tegen de muren: 'Wat nu?

Een sneeuwstorm naait een lijkwade op straat,

En de eigenaar rijdt niet de steppe in

Tot de dood van de hond!”

Huizen groeiden om me heen

Ze bedekten de halve hemel.

Ik werd gek van impotentie

En brak zijn gitaar

Ik realiseerde het me, maar het is laat - winter

Heb het bedekt met sneeuw...

Koud koud...

Als je niet bevriest - open het.

Luifel, zachte luifel

Dal ijzig vast.

Jeugd, jeugd

Geef me terug - verpest het niet.

Koud koud...

Ik trok aan mijn koude vingers...

En boog zijn hoofd naar zijn borst.

En toen dacht ik ineens - ik viel in slaap ...

Omdat ik de lente zag...

Wilde het kruis vereren

En verstop je achter de aarde...

En als ik dan eindelijk aanklop?

De deur werd in zware gedachten geopend,

Alle familieleden verzamelden zich rond

En de meest toegewijde vriend kwam,

En in de ring van zijn zonnige handen

Ik realiseerde me ineens dat ik dood was.