Ночной разговор - Александр Розенбаум

Мы с сердцем нынче смерти не боимся:

Уйдем в небыть на раз по счёту «три».

Давай, Господь, с тобой договоримся:

Ты либо дай мне жизнь, либо забери.

Кончай, Отец, со мной играться в прятки,

Коль что не так, возьми да вразуми!

Я не прошу, чтоб было всё в порядке,

Но дай чуть-чуть покоя, чёрт возьми.

Товарищ Бог!

Господ пока не знаю…

Но ты и так по жизни Господин.

Я в эти игры с детства не играю,

Не помню даже, как конём ходить.

А Ты, как первоклашка, в самом деле,

Замучил, как учителку, страну.

Семь пятниц у Тебя в одной неделе,

А мы желаем, Господи, одну.

Живу я жизнь, вроде, не напрасно,

Но как Тебя прикажешь понимать?

Снаряды рвутся там, где не опасно,

Так лучше по сознанке воевать.

Ты мне скажи, а есть такое место,

Где тишина раскалывает мозг?

Хочу туда.

А мимо мест известных

Хочу, Господь, чтоб Ты меня пронёс.

Ты знаешь, Батя, я уже не мальчик.

Зачем держать меня за дурака?

То мордой возишь прямо по асфальту,

То в смокинге несёшь за облака.

Терплю асфальт и ненавижу смокинг,

Ему бы ярким пламенем гореть.

И мне противно жить под «Modern Talking»,

Хочу, Господь, под «битлов» помереть.

Vandaag zijn we met ons hart niet bang voor de dood:

Laten we een keer naar de vergetelheid gaan op de telling van "drie".

Kom op, Heer, laten we een overeenkomst met u sluiten:

Je geeft me het leven of je neemt het.

Stop, Vader, speel verstoppertje met mij,

Als er iets mis is, neem het dan en verlicht!

Ik vraag niet dat alles in orde is,

Maar geef me een beetje rust, verdomme.

Kameraad God!

Heer, ik weet het nog niet...

Maar je bent al de Heer in het leven.

Ik heb deze spellen sinds mijn kindertijd niet meer gespeeld,

Ik weet niet eens meer hoe ik een paard moet lopen.

En jij, als een eerste-klasser, eigenlijk,

Hij martelde het land als een leraar.

Je hebt zeven vrijdagen in een week,

En wij verlangen, Heer, één.

Ik leef het leven, zo lijkt het, niet tevergeefs,

Maar hoe kun je worden begrepen?

Schelpen barsten waar het niet gevaarlijk is,

Het is dus beter om bewust te vechten.

Vertel me, is er zo'n plek,

Waar stilte de hersenen splijt?

Ik wil daar naar toe.

En langs de bekende plekken

Ik wil, Heer, dat U mij draagt.

Weet je, pap, ik ben geen jongen meer.

Waarom zou je me voor de gek houden?

Dan rijd je met je snuit recht op het asfalt,

Dan draag je in een smoking over de wolken.

Ik tolereer asfalt en haat een smoking

Hij zou branden met een heldere vlam.

En ik haat het om onder "Modern Praten" te leven

Ik wil, Heer, sterven onder de Beatles.