Незваный гость - Александр Розенбаум

Ветер липу в саду раздел.

Он сделал так, как ему удобней.

Думал я, что будет обычный день,

Тот, который никто не вспомнит.

Но получилось совсем не так:

Был стук в дверь, и было письмо в конверте,

Было семь утра на моих часах,

Жизнь стояла вновь в двух шагах от смерти.

Не всегда нас выбирает смерть,

Иногда мы её выбираем сами,

Выключаем надоевший свет

И спим, а когда проснёмся — не знаем.

Так и я так рубильник рванул к себе,

Обесточив любовь, обескровив память.

На семь бед был один ответ —

Я знал, но летал он под облаками.

Ветер руку мне протянул —

Она тёплой была, она пахла липой.

Он оставил её одну,

Полуголой звездой из дурного клипа.

Кто-то смеялся, кто-то плакал,

Кто-то следил из окна за мною,

Уши прижал я, как собака.

Будет драка опять, как всегда весною.

Windlinde in het tuingedeelte.

Hij deed wat hem het beste uitkwam.

Ik dacht dat het een normale dag zou zijn

Eentje die niemand zich zal herinneren.

Maar zo ging het niet:

Er werd op de deur geklopt en er zat een brief in een envelop,

Het was zeven uur 's ochtends op mijn wacht

Het leven stond weer twee stappen verwijderd van de dood.

De dood kiest niet altijd voor ons,

Soms kiezen we het zelf,

Doe saaie lichten uit

En we slapen, maar wanneer we wakker worden, weten we het niet.

Dus ik trok de knop naar mezelf,

Het hebben van energieloze liefde, een bloedend geheugen.

Er was één antwoord op zeven problemen -

Ik wist het, maar hij vloog onder de wolken.

De wind stak zijn hand naar me uit

Ze had het warm, ze rook naar linde.

Hij liet haar alleen

Een halfnaakte ster uit een slechte clip.

Sommigen lachten, sommigen huilden

Iemand keek naar me vanuit het raam,

Ik drukte mijn oren als een hond.

Er zal weer gevochten worden, zoals altijd in het voorjaar.