Необычно, незнакомо - Александр Розенбаум

Необычно, незнакомо

Жить мне стало без забот.

Душу выгнали из дома,

Натурально, под забор.

Телу есть где спать, что кушать,

Только мается оно.

Да потому, что ищет душу,

Сбившись с сильных своих ног,

Сбившись с сильных своих ног.

Тело ездит на работу

Через реки и мосты…

Дверь открыта — никого там —

Горемыки след простыл.

Причитает тело: «Дура,

Ну, чем ей жизнь не хороша…

Брось в ночи сосать окурок,

Беспризорная душа,

Бесприютная душа».

Ведь нет у одиночества

Имени и отчества,

Но, а мне в плечо твое

Так уткнуться хочется…

Нет у одиночества

Имени и отчества.

Но, а мне в плечо твое

Так уткнуться хочется…

А душа, она бы рада

Возвратиться, да никак…

Заколочен дом, как надо,

И закрыт на два замка.

И она могла бы, в общем,

В щель под дверью проскочить,

Только гордые не ропщут

И не жгут чужой свечи.

И не жгут чужой свечи.

Ведь нет у одиночества

Имени и отчества,

Но, а мне в плечо твое

Так уткнуться хочется…

Не до жиру, не до денег…

Полстраны разворошив,

Тело день за днем худеет,

Пропадая без души.

А она себе летает,

Полуночная сова,

Часто тело вспоминает

И зеленый твой диван.

И зеленый твой диван.

Ведь нет у одиночества

Имени и отчества,

Но, а мне в плечо твое

Так уткнуться хочется…

Необычно, незнакомо

Жить мне стало без забот.

Душу выгнали из дома,

Натурально, под забор.

А на улице так серо,

Да лучше был бы я подшит…

Выпить дайте офицеру,

Ну, выпить дайте офицеру,

Ну, просто выпить — без души,

Просто выпить — без души.

Ведь нет у одиночества

Имени и отчества,

Но, а мне в плечо твое

Так уткнуться хочется…

Нет у одиночества

Имени и отчества,

Но, а мне в плечо твое

Так уткнуться хочется…

Ongebruikelijk, onbekend

Ik begon zonder zorgen te leven.

De ziel werd het huis uit geschopt,

Onder het hek natuurlijk.

Het lichaam heeft een slaapplaats, wat te eten,

Het zwoegt alleen maar.

Ja, omdat het op zoek is naar een ziel,

Van hun sterke benen gevallen,

Van hun sterke benen gevallen.

Het lichaam gaat aan het werk

Door rivieren en bruggen...

De deur is open - er is niemand -

Het ongelukkige spoor is verkouden.

Het lichaam klaagt: "Dwaas,

Nou, waarom is haar leven niet goed...

Gooi een sigarettenpeuk de nacht in,

verdwaalde ziel,

Een rusteloze ziel."

Er is tenslotte geen eenzaamheid

Naam en patroniem,

Maar, en op je schouder

Dus wil je knuffelen...

Er is geen eenzaamheid

Naam en patroniem.

Maar, en op je schouder

Dus wil je knuffelen...

En de ziel, ze zou blij zijn

Kom terug, echt niet...

Het huis is dichtgetimmerd, zoals het hoort,

En afgesloten met twee sloten.

En ze kon in het algemeen

Glip door de opening onder de deur,

Alleen de trotsen mopperen niet

En brand niet de kaars van iemand anders.

En brand niet de kaars van iemand anders.

Er is tenslotte geen eenzaamheid

Naam en patroniem,

Maar, en op je schouder

Dus wil je knuffelen...

Niet te dik, niet te geld...

Na het halve land in beweging te hebben gebracht,

Het lichaam verliest met de dag gewicht

Verdwijnen zonder ziel.

En ze vliegt zelf

middernacht uil,

Vaak herinnert het lichaam zich

En je groene bank.

En je groene bank.

Er is tenslotte geen eenzaamheid

Naam en patroniem,

Maar, en op je schouder

Dus wil je knuffelen...

Ongebruikelijk, onbekend

Ik begon zonder zorgen te leven.

De ziel werd het huis uit geschopt,

Onder het hek natuurlijk.

En het is zo grijs buiten

Ja, het zou beter zijn als ik werd omzoomd ...

Geef de officier een drankje

Nou, geef de officier wat te drinken,

Nou, drink gewoon - zonder ziel,

Drink gewoon - zonder ziel.

Er is tenslotte geen eenzaamheid

Naam en patroniem,

Maar, en op je schouder

Dus wil je knuffelen...

Er is geen eenzaamheid

Naam en patroniem,

Maar, en op je schouder

Dus wil je knuffelen...