Не хочу стареть - Александр Розенбаум

А над Марата, как тогда, летают сизые голуби,

Снуют у белых колонн музея Арктики.

Я вспоминаю о годах, в которых было не холодно,

Когда мечты наши были завернуты в фантики.

Гитарой баловалась юность наша — время веселое,

И узнают меня все на этой улице.

И с рынка тянет свежей зеленью и маслом подсолнуха,

Но чтоб увидеть тебя, надо зажмуриться.

Не хочу стареть, не хочу,

Дело запахло внуками,

Приходи ко мне на чуть-чуть,

Как тогда переулками.

Не хочу стареть, не хочу,

Но дней все короче радуга,

Приходи ко мне на чуть-чуть

И оставайся надолго.

А по Марата, как тогда, летят трамваи пузатые,

На Колокольную спешат, в другою сторону,

От дома, где живешь ты над рекой с водою чуть затхлою,

В пяти минутах ходьбы, но в другом конце города.

Роковой судьбы, роковой,

Счастье под старость выпало.

Для кого, скажи, для кого

Песни писал я хриплые.

Улетал мой шар, улетал

В небо, как сам я, мглистое.

Красота моя, красота,

Дева моя пречистая…

А по Марата, как тогда, идут обычные граждане,

Им здесь кому-то тепло, кому-то холодно.

И здесь жила ты когда-то, не зная самого важного,

По петербургскому адресу мессира Воланда.

Под окном твоим ледоход,

Но опустела лестница,

На которой кот Бегемот

Желтым игрался месяцем.

И в ночи исчез темный плащ,

Слившийся с подворотнею.

Ты поплачь тайком, ты поплачь…

Время бесповоротное.

Но я по прошлому пролечу

В черной карете с песнями.

Приходи ко мне на чуть-чуть,

Буду на старом месте я.

И кота с собой захвачу,

Чтобы он лег к твоим ногам.

Приходи ко мне на чуть-чуть

И оставайся навсегда.

Я кота с собой захвачу,

Чтобы он лег к твоим ногам.

Приходи ко мне на чуть-чуть

И оставайся навсегда.

И оставайся навсегда.

En over Marat vliegen, net als toen, grijze duiven,

Ze rennen rond de witte zuilen van het Arctisch Museum.

Ik herinner me de jaren dat het niet koud was,

Toen onze dromen nog verpakt waren in snoeppapiertjes.

Onze jeugd ploeterde in de gitaar - een leuke tijd,

En iedereen in deze straat herkent me.

En van de markt haalt verse kruiden en zonnebloemolie,

Maar om je te zien, moet je je ogen sluiten.

Ik wil niet oud worden, ik wil niet

De zaak rook naar kleinkinderen,

Kom even naar me toe

Zoals toen steegjes.

Ik wil niet oud worden, ik wil niet

Maar de dagen zijn korter dan de regenboog,

Kom even naar me toe

En blijf voor een lange tijd.

En langs Marat vliegen, net als toen, dikbuikige trams,

Ze haasten zich naar Kolokolnaya, in de andere richting,

Vanuit het huis waar je woont boven de rivier met licht muf water,

Vijf minuten lopen, maar aan de andere kant van de stad.

Fataal lot, fataal,

Geluk met ouderdom viel uit.

Voor wie, vertel me, voor wie?

Ik schreef liedjes hees.

Mijn bal vloog weg, vloog weg

In de lucht, net als ik, wazig.

Mijn schoonheid, schoonheid

Mijn zuivere maagd...

En langs Marat lopen, net als toen, gewone burgers,

Sommige zijn hier warm, andere koud.

En hier woonde je eens, zonder het belangrijkste te weten,

Op het St. Petersburg adres van meneer Woland.

IJs drift onder je raam

Maar de trappen zijn leeg

Waarop de kat Behemoth

Een maand lang geel gespeeld.

En de donkere mantel verdween in de nacht,

Samengevoegd met de gateway.

Je huilt stiekem, je huilt...

Tijd is onomkeerbaar.

Maar ik vlieg door het verleden

In een zwarte koets met liedjes.

Kom even naar me toe

Ik zal op de oude plek zijn.

En ik neem de kat mee

Om aan je voeten te gaan liggen.

Kom even naar me toe

En voor altijd blijven.

Ik neem de kat mee

Om aan je voeten te gaan liggen.

Kom even naar me toe

En voor altijd blijven.

En voor altijd blijven.