На улице Марата - Александр Розенбаум

На улице Марата

Я счастлив был когда-то,

Прошло с тех пор ужасно много лет,

Но помнят все ребята

На улице Марата,

Что я имел большой авторитет.

В коротеньких штанишках,

Забросив в парты книжки,

Как в катакомбы, лезли в кучи дров,

И в синей форме новой

Усталый участковый

Ловил нас в паутине чердаков.

Мальчишка несмышленный,

Я по уши влюбленный

Часами мог ее в подъезде ждать,

И зимними ночами

Озябшими руками

Аккорды струн стальных перебирать.

По улице Марата

Мы шли толпой лохматой,

Болонии под горло застегнув,

Клялись все в дружбе вечной

На рынке на Кузнечном

У бабушек в картофельном ряду.

Конфеточки-бараночки,

Я помню ночи в садиках,

Карманы наизнаночку —

Родился в Петрограде я.

Заборы трехметровые

В цвет грязно канареечный,

Гоняли участковые

Нас с голубых скамеечек.

На Невском, как на пристани,

Рыбалка круглосуточно:

Гражданки точно с выставки

Забрасывают удочки.

Хрустят плащи болонии —

Доставки загранплаванья —

То теплоход «Эстония»

Ошвартовался в гавани.

В кино билетик синенький,

Как пропуск на свидание,

А там листком осиновым

Дрожат коленки танины.

Жалели нас парадные

Нагретым подоконником,

И платьица нарядные

Расстегивались школьные.

(*)

Мы часто вспоминаем дни далекие, когда

Катались у удачи на запятках,

Не знали слова «нет», хотели слышать только «да»,

И верили гаданию на Святки.

Мы часто вспоминаем наши старые дворы,

А во дворах трава скороговоркой —

Как были коммуналки к нам ревнивы и добры,

Когда мы занимались в них уборкой.

Неужели это было?

Неужели это было?

Неужели это было?

Столько лет

Минуло с дней тех юных.

Головы припорошило,

А мою разворошило,

Неужели это было так давно?

Мы часто вспоминаем наших мам веселый смех,

И боль надежд, и первые победы,

И в трубке телефонной сквозь пургу и треск помех

Родной далекий голос: «Милый, слышишь, еду…»

Менялась наша жизнь вместе с шириною брюк,

И плечики опять приходят в моду,

Но если посмотреть чуть-чуть внимательней вокруг,

То, Боже мой, как изменилось все за годы!

Что-то мне не весело,

Что-то мне не спится,

Что-то мне опять не по себе.

Петь хочу — не песенно,

Из дому не смыться,

Значит, не по жизни все

И все не по судьбе.

Эх, заскучал я по бесовским ночкам,

Когда гитары не смолкали до утра.

Я заскучал по управдомской дочке —

Бой-бабе из Гостинного двора.

Эх, заскучал я сильно, до печали,

О том, что с Варей нам тогда не повезло,

Я заскучал, что не туда причалил,

А мой корвет давно разрезали на лом.

Я заскучал по коммунальным сценам —

Там даже Гамлет знал бы — быть или не быть.

Я заскучал по старым твердым ценам,

Когда на «треху» мог я выпить-закусить.

Мы ищем отраженье в суматохе городской,

Но улицы поют другие песни,

И как порой не хочется опять идти домой,

А белой ночью над Невой бродить всем вместе…

(*) Вариант строки: На них пылились школьные.

Op Marat straat

Ik was ooit gelukkig

Sindsdien zijn er zoveel jaren verstreken,

Maar alle jongens herinneren zich

aan de Maratstraat,

Dat ik veel gezag had.

In korte broek

Boeken op de bureaus gooien,

Net als in catacomben klommen ze in stapels brandhout,

En in een nieuw blauw uniform

vermoeide wijk

Betrapte ons op het web van zolders.

De jongen is roekeloos

Ik ben tot over mijn oren verliefd

Ik kon uren op haar wachten bij de ingang,

En op winteravonden

Met koude handen

Om de akkoorden van de stalen snaren uit te zoeken.

Langs de Marata-straat

We liepen in een ruige menigte,

Bologna dichtgeknoopt onder de keel,

Iedereen zwoer in eeuwige vriendschap

Op de markt op Kuznechny

Grootmoeders in de aardappelrij.

snoep lam,

Ik herinner me nachten in kleuterscholen

Binnenstebuiten zakken

Ik ben geboren in Petrograd.

Hekken van drie meter

Vuile kanariekleur,

Achtervolgde het politiebureau

Wij vanaf de blauwe banken.

Op Nevsky, zoals op een pier,

De klok rond vissen:

Burgers precies uit de tentoonstelling

Hengels gooien.

Bologna mantels kraken -

Leveringen in het buitenland -

Dat schip "Estland"

Afgemeerd in de haven.

Een blauw ticket naar de bioscoop,

Als een pass naar een date

En er is een espenblad

Tannines trillen.

De voordeuren kregen medelijden met ons

verwarmde vensterbank,

En elegante jurken

Die van de school waren losgeknoopt.

(*)

We herinneren ons vaak de verre dagen toen

Rijd op de hielen van geluk,

Ze kenden het woord "nee" niet, ze wilden alleen "ja" horen,

En ze geloofden waarzeggerij in de kersttijd.

We herinneren ons vaak onze oude werven,

En op de binnenplaatsen klettert het gras -

Hoe de gemeenschappelijke appartementen jaloers en aardig voor ons waren,

Toen we ze aan het schoonmaken waren.

Was het echt?

Was het echt?

Was het echt?

zoveel jaren

Voorbij zijn die jonge dagen.

Gepoederde hoofden,

En de mijne was verscheurd

Is het echt zo lang geleden?

We herinneren ons vaak het vrolijke gelach van onze moeder,

En de pijn van hoop, en de eerste overwinningen,

En in de telefoonhoorn door de sneeuwstorm en het gekraak van interferentie

Inheemse verre stem: "Lieveling, hoor je, eten ..."

Ons leven veranderde mee met de breedte van de broek,

En kleerhangers zijn weer in de mode,

Maar als je wat beter om je heen kijkt,

Dat, mijn God, hoe alles is veranderd door de jaren heen!

Iets is niet leuk voor mij

Iets waar ik niet van kan slapen

Er klopt weer iets niet voor mij.

Ik wil zingen - niet in een lied,

Ren niet weg van huis

Dus niet alles in het leven

En alles is niet door het lot.

Oh, ik heb de demonische nachten gemist,

Toen de gitaren pas in de ochtend stopten.

Ik miste de dochter van de huismanager...

Jongensvrouw uit Gostiny Dvor.

Eh, ik verveelde me veel, tot verdriet,

Over het feit dat we toen geen geluk hadden met Varya,

Ik verveelde me dat ik op de verkeerde plaats belandde,

En mijn korvet is lang geleden tot schroot versneden.

Ik miste de gemeenschappelijke scènes -

Daar zou zelfs Hamlet weten of hij moest zijn of niet.

Ik miste de oude vaste prijzen,

Toen ik om drie uur kon drinken en eten.

We zoeken een weerspiegeling in de drukte van de stad,

Maar de straten zingen andere liedjes

En soms wil je niet meer naar huis,

En op een witte nacht over de Neva om met z'n allen rond te dwalen...

(*) Variant van de lijn: Schoolkinderen verzamelden stof op hen.