На дороге жизни - Александр Розенбаум

В пальцы свои дышу —

Не обморозить бы.

Снова к тебе спешу

Ладожским озером.

Долго до утра в тьму зенитки бьют,

И в прожекторах «Юнкерсы» ревут.

Пропастью до дна раскололся лёд,

Чёрная вода, и мотор ревёт:

«Вправо!»

…Ну, не подведи,

Ты теперь один правый.

Фары сквозь снег горят,

Светят в открытый рот.

Ссохшийся Ленинград

Корочки хлебной ждёт.

Вспомни-ка простор шумных площадей,

Там теперь не то — съели сизарей.

Там теперь не смех, не столичный сброд —

По стене на снег падает народ — голод.

И то там, то тут в саночках везут голых.

Не повернуть руля,

Что-то мне муторно…

Близко совсем земля,

Ну, что ж ты, полуторка?..

Ты глаза закрой, не смотри, браток.

Из кабины кровь, да на колесо — ала…

Их ещё несёт, а вот сердце — всё.

Стало.

Ik adem in mijn vingers -

Zou niet bevriezen.

Ik haast me weer naar je toe

Het Ladogameer.

Lang tot de ochtend schieten luchtafweergeschut in de duisternis,

En in de zoeklichten brullen de Junkers.

De afgrond naar de bodem brak het ijs,

Zwart water, en de motor brult:

"Rechts!"

... Nou, laat me niet in de steek

Je bent nu de enige aan de rechterkant.

Koplampen branden door de sneeuw

Ze schijnen in een open mond.

Gekrompen Leningrad

Wachten op een korstje brood.

Denk aan de uitgestrektheid van luidruchtige pleinen,

Het is daar nu niet hetzelfde - ze aten de Sisars.

Er wordt nu niet meer gelachen, geen grootstedelijk gepeupel -

Mensen vallen van de muur in de sneeuw - honger.

En hier en daar brengen ze naakte mensen in sleeën.

Draai niet aan het stuur

Er zit me iets dwars...

Dicht bij de aarde

Nou, wat ben je, halfslachtig? ..

Sluit je ogen, niet kijken, broer.

Er komt bloed uit de cockpit, maar aan het stuur - helaas...

Ze worden nog steeds gedragen, maar het hart is alles.

Het is geworden.