Мы вернёмся - Александр Розенбаум

Не спешите нас хоронить —

Мы вернемся в свою страну.

Но кого нам сейчас винить

В том, что мы третий год в плену,

В том, что мы здесь бедуем зря

Вдалеке от родных полей?

Мы нужны еще матерям,

Что на Родине ждут детей.

Мчатся годы, и дед мой стар,

Не забыл он и не простил.

Он не знает, где Пешавар,

А я знаю, где Саласпилс.

Здесь пустыня, а там был лес,

Между ними полсотни лет.

Только где же ты, Красный Крест?

Как и не было, так и нет.

Не спешите оплакать тех,

Кто не найден в ущельях гор,

Средь глухих глинобитных стен,

Где в глазах рябит от врагов.

Не спешите нас хоронить —

Мы вернемся в свою страну.

Но кого нам сейчас винить

В том, что мы третий год в плену?

Haast je niet om ons te begraven -

We zullen terugkeren naar ons land.

Maar wie geven we nu de schuld?

Dat we voor het derde jaar in gevangenschap zijn geweest,

Dat we hier tevergeefs zijn

Ver van inheemse velden?

Moeders hebben ons nog steeds nodig

Dat er kinderen worden verwacht in het Moederland.

De jaren gaan voorbij, en mijn grootvader is oud,

Hij vergat het niet en vergeeft niet.

Hij weet niet waar Peshawar is,

En ik weet waar Salaspils is.

Hier is een woestijn, en er was een bos,

Er zit vijftig jaar tussen.

Maar waar ben je, Rode Kruis?

Zoals het niet was, zo is het niet.

Haast je niet om te rouwen om hen

Wie wordt niet gevonden in de kloven van de bergen,

Tussen de dove lemen muren,

Waar in de ogen rimpelingen van vijanden.

Haast je niet om ons te begraven -

We zullen terugkeren naar ons land.

Maar wie geven we nu de schuld?

Is het dat we voor het derde jaar in gevangenschap zijn geweest?