Мама - Александр Розенбаум

Чистым рукавом свои сто граммов

Закушу в тени у трёх берёз.

— Нету никого родней, чем мама, —

Говорил реке крутой откос.

Кулака сильней, острей булата,

Я от этих слов к стволу приник.

Широка река — да где была ты,

Кабы не земля да не родник?

Я так давно не целовал тебя —

Тысячу лет, задумались года.

Был для тебя одним из жеребят

И буду им всегда.

Каждый божий день твоя улыбка

Мне нужна, чтоб к ней стремглав лететь.

В мире для людей большом и зыбком

Мало места для больших детей.

Сколько бы я под небом ни ходил,

Знаю одно: я кровь твоя, твой сын.

Ты у меня одна, и Бог един —

Я к вам иду босым.

День за днём

всегда со мной!

День за днём

живи сто лет!

День за днём…

Мама, мама!

День за днём

всегда со мной!

День за днём

живи сто лет!

День за днём…

Чистым рукавом свои сто граммов…

На яру сидел я допоздна…

Нету никого родней, чем мама,

Даже если ты её не знал.

Met een schone hoes, honderd gram

Ik neem een ​​hapje in de schaduw bij drie berken.

- Er is niemand meer verwant dan mama, -

De steile helling sprak tegen de rivier.

De vuist is sterker, scherper dan damaststaal,

Van deze woorden bleef ik bij de kofferbak.

De rivier is breed - ja, waar was je,

Als niet de aarde en geen bron?

Ik heb je al zo lang niet gekust -

Duizend jaar, dachten de jaren.

Was voor jou een van de veulens

En dat zal ik altijd zijn.

Elke dag jouw glimlach

Ik moet hals over kop naar haar toe vliegen.

In de wereld voor mensen groot en onvast

Niet genoeg ruimte voor grote kinderen.

Het maakt niet uit hoeveel ik onder de hemel loop,

Ik weet één ding: ik ben je bloed, je zoon.

Jij bent mijn enige, en God is één...

Ik ga op blote voeten naar je toe.

Dag na dag

altijd met me!

Dag na dag

leef honderd jaar!

Dag na dag…

Moeder moeder!

Dag na dag

altijd met me!

Dag na dag

leef honderd jaar!

Dag na dag…

Met een schone hoes, honderd gram ...

Ik zat tot laat op het ravijn...

Er is niemand dierbaarder dan mama,

Ook als je haar niet kende.