Лаки - Александр Розенбаум

Тёплый вечер входил в тишину Комарова,

И не ново нам было встречать его врозь.

Я тебе постелил мягкий лапник еловый

И земли бросил тёплую горсть.

Будут сосны шуметь, ветер дунет с залива,

Где ты белой стрелой белых чаек гонял.

И я помню твой смех — он всегда был счастливым,

Ведь ни в чём ты отказа не знал.

Беспокойный встревожит сон —

Не всегда безмятежна жизнь.

Я проснусь — ты в моё лицо

Тёплым носом своим уткнись.

Как сбежать мне от дикой, негаснущей боли

И куда, если в круге мирском — пустота?

Боже, как я любил, возвращаясь с гастролей,

Встретить белый пропеллер хвоста.

А ты однажды мне рассказал,

Что наступит чудесный миг,

И разбудит мои глаза

Твой шершавый лизун-язык.

Знает Бог лишь один, как мы весело жили,

Целовались и дрались в высокой траве.

Я хотел, чтоб ты спел у меня на могиле,

А так вышло, я взвыл на твоей.

Een warme avond viel in de stilte van Komarov,

En het was niet nieuw voor ons om hem apart te ontmoeten.

Ik heb een zachte sparrentak voor je gelegd

En hij gooide een warme handvol aarde.

De dennen zullen ritselen, de wind zal uit de baai waaien,

Waar je witte meeuwen dreef met een witte pijl.

En ik herinner me je lach - hij was altijd blij,

U wist tenslotte niets van een weigering.

Rusteloos zal de droom verstoren -

Het leven is niet altijd sereen.

Ik word wakker - jij in mijn gezicht

Begraaf je warme neus.

Hoe kan ik ontsnappen aan de wilde, onlesbare pijn?

En waar, als er leegte is in de cirkel van de wereld?

God, wat hield ik van, terug van de tour,

Maak kennis met de witte staartpropeller.

En je hebt me ooit verteld

Wat een prachtig moment zal er komen

En maak mijn ogen wakker

Je ruwe slijmtong.

Alleen God weet hoe we gelukkig leefden,

Ze kusten en vochten in het hoge gras.

Ik wilde dat je op mijn graf zou zingen,

En zo gebeurde het, ik huilde tegen de jouwe.