Красная стена - Александр Розенбаум

Высоко, высоко, вольно

Пролетают в небе птицы,

Солнце их лучами ластит,

Песни им ветра поют.

Здесь глазам от ветра больно,

Этой боли не сравниться (*)

С той, которая на части

Разрывает грудь мою.

Голова земли седая

На Мамаевом кургане,

Здесь от века и до века

Плыть гвоздикам по воде.

Кто-то в голос зарыдает,

На колени кто-то станет,

И обнимется калека

Со стеной своих друзей.

Красная стена,

Скорбная стена,

Ты озарена

Бликами огня,

Вечного огня.

Тянется рука,

Мертвая рука,

Факел в облака.

В чем ее вина?

Где ее весна?

Обещал с войны вернуться

Сын родной своей мамане,

Сорок лет почти прождала

На сибирской стороне.

Да недавно повстречала

На Мамаевом кургане,

Третья строчка, пятый столбик

На кровавой той стене.

Красная стена,

Скорбная стена

Помнит имена

Тех, кто не дожил,

Тех, кто здесь лежит.

На Мамаевом кургане

Не росла трава три года,

Ей железо приказало:

«Ввысь тянуть себя не смей!»

Без травы нет в поле жизни,

Не текут в пустыне воды,

И солдаты победили

Под землей и эту смерть.

Вариант строки: Но той боли не сравниться

Hoog, hoog, gratis

Vogels vliegen in de lucht

De zon streelt hen met stralen,

De wind zingt liedjes voor hen.

Hier doen de ogen pijn van de wind,

Deze pijn is onvergelijkbaar (*)

Met degene die in stukken is

Breekt mijn borst.

Het hoofd van de aarde is grijs

Op Mamaev Koergan,

Hier van eeuw tot eeuw

Drijf anjers op het water.

Iemand huilt hardop

Iemand zal knielen

En de kreupele zal omarmen

Met een muur van je vrienden.

rode muur,

treurige muur,

Je bent verlicht

schittering van vuur,

Eeuwig vuur.

hand strekt zich uit,

dode hand

Fakkel in de wolken.

Wat is haar schuld?

Waar is haar lente?

Hij beloofde terug te keren uit de oorlog

Zoon van zijn eigen moeder,

Bijna veertig jaar

Aan de Siberische kant.

Ja, ik heb je onlangs ontmoet

Op Mamaev Koergan,

Derde regel, vijfde kolom

Op die bloederige muur.

rode muur,

treurige muur

onthoudt namen

Degenen die niet leefden

Degenen die hier zijn.

Op Mamajev Koergan

Gras groeide drie jaar niet,

Het ijzer beval haar:

"Waag het niet jezelf op te trekken!"

Zonder gras is er geen leven op het veld,

Water stroomt niet in de woestijn,

En de soldaten wonnen

Onder de grond en deze dood.

Lijnvariant: Maar die pijn is niet te vergelijken