Коллаж - Александр Розенбаум

Есть в Одессе Молдаванка, а в Москве Хитровка

Деловые спозаранку барышни в обновках,

Но и Питер шит не лыком, я-то это знаю

И мне милее всех на свете Лиговка родная

Лиговка, Лиговка, Лиговка — ты мой родительский дом

Лиговка, Лиговка, Лиговка — мы еще с тобою попоем.

Мы еще с тобою попоем.

На улице Марата я счастлив был когда-то

Прошло с тех пор ужасно много лет,

Но помнят все ребята на улице Марата,

Что я имел большой авторитет.

В коротеньких штанишках, забросив в парты книжки,

Как в катакомбы, лезли в кучи дров

И в синей форме новой усталый участковый

Ловил нас в паутине чердаков.

Мальчишка несмышленый, я, по уши влюбленный

Часами мог ее в подъезде ждать

И зимними ночами, озябшими руками

Аккорды струн стальных перебирать.

По улице Марата мы шли толпой лохматой

Болонии под горло застегнув.

Клялись все в дружбе вечной на рынке на Кузнечном

У бабушек в картофельном ряду.

Конфеточки-бараночки я помню ночи в садиках.

Карманы наизнаночку, родился в Петрограде я.

Заборы трехметровые в цвет грязно-канареечный

Гоняли участковые нас с голубых скамеечек.

На Невском, как на пристани, рыбалка круглосуточно

Гражданки, точно с выставки, забрасывают удочки

Хрустят плащи-болония, доставки загранплавания,

То теплоход «Эстония» ошвартовался в Гавани.

В кино билетик синенький, как пропуск на свидание,

А там листком осиновым дрожат коленки Танины.

Жалели нас парадные нагретым подоконником

И платьица нарядные расстегивались школьные.

Мы часто вспоминаем дни далекие,

Когда катались у удачи на запятках

Не знали слова «нет», хотели слышать только «да»

И верили гаданию на Святки.

Мы часто вспоминаем наши старые дворы,

А во дворах трава скороговоркой,

Как были коммуналки к нам ревнивы и добры,

Когда мы занимались в них уборкой.

Припев:

Ну, неужели это было, ну, неужели это было

Неужели это было?

Столько лет минуло с дней тех юных

Головы припорошило, а мою разворошило…

Неужели это было так давно?

Мы часто вспоминаем наших мам веселый смех

И боль потерь, и первые победы,

И в трубке телефонной сквозь пургу и треск помех

Родной далекий голос: «Милый, слышишь, еду…»

Менялась наша жизнь вместе с шириною брюк

И плечики опять приходят в моду,

А если посмотреть чуть-чуть внимательней вокруг,

То, Боже мой, как изменилось все за годы.

Припев:

Неужели это было, ну, неужели это было

Неужели это было?

Столько лет минуло с дней тех юных

Головы припорошило, а мою разворошило…

Неужели это было так давно?

Мы ищем отражение в суматохе городской,

Но улицы поют другие песни

И как порой не хочется опять идти домой,

А белой ночью над Невой бродить всем вместе…

Припев:

Неужели это было, ну, неужели это было

Неужели это было?

Столько лет минуло с дней тех юных

Головы припорошило, а мою разворошило…

Неужели это было так давно?

Баловалась вечером гитарой тишина

Сумерки мерцали огоньками сигарет.

Было это в мае, когда маялась весна

Песнями в моем дворе.

Расцветали девочки, забытые зимой,

Сочиняли девочки любимых и стихи.

И все чаще мамы звали девочек домой

Вот так взрослели девочки.

Умница!

Ах, мама, что она за умница!

Не брани — она меня домой гнала

И я пошел бы, да, забыл названье улицы,

Где сына своего ты родила.

Бьюсь в стекло, как голубь окольцованный, крылом,

Ну, еще чуть-чуть — и в небо вылечу я прочь.

Вот и воля, все.

Да, под распахнутым окном

Машет мне рукою дочь.

И не вернуться в дом пятиэтажный,

В старый колодец невского двора.

Все, что оставил в нем, конечно, важно

Завтра не вернешь вчера и поэтому:

Лиговка, Лиговка, Лиговка мы еще с тобою попоем.

Er is Moldavanka in Odessa en Khitrovka in Moskou

Zakelijke jonge dames in nieuwe kleren vroeg in de ochtend,

Maar Peter is ook geen klootzak, dat weet ik

En ik hou van iedereen in de wereld, lieve Ligovka

Ligovka, Ligovka, Ligovka - jij bent mijn ouderlijk huis

Ligovka, Ligovka, Ligovka - we zullen nog steeds met je zingen.

We zullen met je zingen.

In Marat Street was ik ooit gelukkig

Sindsdien zijn er zoveel jaren verstreken,

Maar alle jongens in Marat Street herinneren zich,

Dat ik veel gezag had.

In korte broek, boeken in de bureaus gooien,

Net als in catacomben klommen ze in stapels brandhout

En in een nieuw blauw uniform een ​​vermoeide wijkagent

Heeft ons gevangen in het web van zolders.

De jongen is onintelligent, ik ben tot over mijn oren verliefd

Ik zou uren op haar kunnen wachten bij de ingang

En op winternachten, met koude handen

Om de akkoorden van de stalen snaren uit te zoeken.

We liepen door Marat Street in een ruige menigte

Bologna dichtgeknoopt onder de keel.

Iedereen zwoer eeuwige vriendschap op de markt op Kuznechny

Grootmoeders in de aardappelrij.

Snoeplammeren Ik herinner me nachten in kleuterscholen.

Zakken binnenstebuiten, ik ben geboren in Petrograd.

Drie meter hoge hekken in vuile kanariekleur

De politieagenten achtervolgden ons vanaf de blauwe banken.

Op Nevsky, zoals op een pier, de klok rond vissen

Burgers gooien als uit een tentoonstelling hengels

Bologna regenjassen kraken, buitenlandse reisleveringen,

Dat schip "Estonia" lag in de haven.

Een kaartje voor de bioscoop is blauw, zoals een pasje voor een date,

En daar trillen Tanya's knieën als een espenblad.

De voordeuren hadden medelijden met ons met een verwarmde vensterbank

En nette schooljurken werden losgeknoopt.

We herinneren ons vaak de verre dagen,

Toen we op de hielen van geluk reden

Ze kenden het woord "nee" niet, ze wilden alleen maar "ja" horen

En zij geloofden waarzeggerij in de kersttijd.

We herinneren ons vaak onze oude werven,

En op de binnenplaatsen klettert het gras,

Hoe de gemeenschappelijke appartementen jaloers en aardig voor ons waren,

Toen we ze aan het schoonmaken waren.

Refrein:

Nou, was het echt, nou, was het echt

Was het echt?

Er zijn zoveel jaren verstreken sinds de dagen van die jongeren

Het poederde mijn hoofd, en het roerde het mijne...

Was het echt zo lang geleden?

We herinneren ons vaak het vrolijke gelach van onze moeder

En de pijn van verliezen, en de eerste overwinningen,

En in de telefoonhoorn door de sneeuwstorm en het gekraak van interferentie

Inheemse verre stem: "Schat, hoor je, eten ..."

Ons leven veranderde mee met de wijdte van de broek

En kleerhangers zijn weer in de mode,

En als je wat beter om je heen kijkt,

Dat, mijn God, hoe alles in de loop der jaren is veranderd.

Refrein:

Was het, nou ja, was het

Was het echt?

Er zijn zoveel jaren verstreken sinds de dagen van die jongeren

Het poederde mijn hoofd, en het roerde het mijne...

Was het echt zo lang geleden?

We zoeken een weerspiegeling in de drukte van de stad,

Maar de straten zingen andere liedjes

En soms wil je niet meer naar huis,

En op een witte nacht over de Neva om allemaal samen te dwalen ...

Refrein:

Was het, nou ja, was het

Was het echt?

Er zijn zoveel jaren verstreken sinds de dagen van die jongeren

Het poederde mijn hoofd, en het roerde het mijne...

Was het echt zo lang geleden?

Stilte ploeterde 's avonds met een gitaar

De schemering flikkerde met de lichtjes van sigaretten.

Het was mei, toen de lente zwoegde

Liedjes in mijn tuin.

Meisjes bloeiden, vergeten in de winter,

Geliefde meisjes en gedichten werden gecomponeerd.

En steeds vaker riepen moeders meisjes naar huis

Zo zijn de meiden opgegroeid.

Brave meid!

Oh, moeder, wat een slimme vrouw is ze!

Scheld niet uit - ze heeft me naar huis gereden

En ik zou gaan, ja, ik vergat de naam van de straat,

Waar ben je bevallen van je zoon?

Ik sloeg op het glas, als een geringde duif, met een vleugel,

Nou ja, nog een klein beetje - en ik vlieg de lucht in.

Dat is de wil, dat is alles.

Ja, onder het open raam

Mijn dochter zwaait naar me.

En keer niet terug naar het huis met vijf verdiepingen,

In de oude put van de Nevsky-werf.

Alles wat erin is achtergebleven is natuurlijk belangrijk

Morgen kom je gisteren niet terug, en daarom:

Ligovka, Ligovka, Ligovka, we zullen nog steeds met je zingen.