Игра воображения - Александр Розенбаум

Хозяин, в общем-то, давно себе я сам,

И не умея церемониться с гостями,

Я каждый вечер поднимаюсь в небеса,

Чтоб потянуться вдаль за дикими гусями,

Я каждый вечер поднимаюсь в небеса.

И мне не важен от синоптиков прогноз,

Плевать на всё, когда идёшь на шторма штурм.

Я пролетаю над Валдаем в море гроз,

Вжимая в пепельницу тлеющий окурок,

Я пролетаю над Валдаем в море гроз.

На землю брошенных российский деревень

Я опускаюсь — далеко лететь не просто.

И отдыхаю на полуденной траве,

Лицом уткнувшись в опостылевшую простынь,

Я отдыхаю на полуденной траве.

Летит над морем терпигорец — старый гусь,

И я стараюсь не отстать, машу крылами.

А там тепло, на дальнем южном берегу,

А здесь, на кухне, греет нас горелки пламя,

А там тепло, на дальнем южном берегу,

Воображение — не детская игра,

Разорван мозг мой разноцветными огнями,

И я ложусь в районе Мурманска в вираж,

Оставив два пера охотнику на память,

И я ложусь в районе Мурманска в вираж.

Как надоело всё — от кукол и до баб,

Отдать бы жизнь природе-матушке на откуп,

Но сил хватает лишь на то, чтоб сесть в кабак

И заказать, как встарь, шашлык и двести водки,

Мне сил хватает лишь на то, чтоб сесть в кабак.

Хозяин, в общем-то, давно себе я сам,

И не умея церемониться с гостями,

Я на концертах поднимаюсь в небеса,

Чтоб потянуться вдаль за дикими гусями,

Я каждый вечер поднимаюсь в небеса.

De eigenaar, in het algemeen, heb ik zelf lange tijd

En niet in staat zijn om op ceremonie te staan ​​met de gasten,

Ik stijg elke avond naar de hemel,

Om in de verte te reiken naar wilde ganzen,

Ik ga elke avond naar de hemel.

En ik geef niet om de voorspelling van weersvoorspellers,

Geef niets om alles als je een aanval gaat bestormen.

Ik vlieg over Valdai in een zee van onweersbuien,

Een smeulende sigarettenpeuk in een asbak drukken,

Ik vlieg over Valdai in een zee van onweer.

Naar het land van verlaten Russische dorpen

Ik daal af - het is niet gemakkelijk om ver te vliegen.

En ik rust op het middaggras,

Begraven gezicht in het hatelijke laken,

Ik rust op het middaggras.

Terpigorets vliegt over de zee - een oude gans,

En ik probeer bij te blijven, flapperend met mijn vleugels.

En het is daar warm, aan de verre zuidkust,

En hier, in de keuken, verwarmt de vlam ons,

En het is daar warm, aan de verre zuidkust,

Verbeelding is geen kinderspel

Mijn brein wordt verscheurd door kleurrijke lichten,

En ik lig in de regio van Moermansk in een bocht,

Twee veren achterlatend aan de geheugenjager,

En ik lig in een bocht in de regio van Moermansk.

Hoe moe van alles - van poppen tot vrouwen,

Om leven te schenken aan moeder natuur bij de genade,

Maar de kracht is alleen genoeg om in een taverne te zitten

En bestel als vanouds een barbecue en tweehonderd wodka's,

Ik heb alleen genoeg kracht om in een herberg te zitten.

De eigenaar, in het algemeen, heb ik zelf lange tijd

En niet in staat zijn om op ceremonie te staan ​​met de gasten,

Ik ga naar de hemel bij concerten,

Om in de verte te reiken naar wilde ganzen,

Ik ga elke avond naar de hemel.