Грачи - Александр Розенбаум

Слетаясь в тёплую весну, кричат грачи.

А я опять один заснул в рассвет почти.

Опять висел, качаясь, дым под потолком

Слегка прокисшим молоком… В висок стучали молотком.

Вином в распахнутом окне грозу алкал,

Как пёс тоскливый, рвался к ней… Барбос… Полкан…

Загривком чувствуя её руки тепло

И возвращаясь за стекло, я за поклоном бил поклон.

Припев:

Мастер, строку рисует за строкою,

Чтобы однажды книгу сжёг вандал.

Счастье… Кто знает, что оно такое,

Где, с кем, как это будет и когда?

Ты для меня в одном лице и меч, и щит,

Мой дом, как пушкинский лицей, — приют мужчин.

Сидят, родимые, дымят, всё чаще пьют.

А как нарежутся — поют про долю горькую свою.

Чёрен их вой, страной не разделённый,

Чисто, ну чисто русское кино.

Песни то про любовь, то про погоны,

А это, родная, в общем, всё одно.

Слетаясь в тёплую весну, кричат грачи.

А я опять один заснул в рассвет почти.

Опять висел, качаясь, дым под потолком

Слегка прокисшим молоком… В висок стучали молотком.

Припев:

Мастер, строку рисует за строкою,

Чтобы однажды книгу сжёг вандал.

Счастье… Кто знает, что оно такое,

Где, с кем, как это будет и когда?

Где, с кем, как это будет и когда?

Vliegend in de warme lente, huilen de torens.

En ik viel bijna bij zonsopgang weer alleen in slaap.

Weer opgehangen, zwaaiend, rook uit het plafond

Een beetje zure melk... Ze sloegen met een hamer op de tempel.

Met wijn in het open raam had hij trek in onweer,

Als een sombere hond rende hij naar haar toe ... Waakhond ... Polkan ...

Nekvel, haar handen warm voelen

En toen ik achter het glas terugkeerde, boog ik na een buiging.

Refrein:

Meester trekt lijn na lijn,

Zodat op een dag de vandaal het boek verbrandde.

Geluk... Wie weet wat het is,

Waar, met wie, hoe en wanneer?

Je bent voor mij in één persoon zowel een zwaard als een schild,

Mijn huis is als het Pushkin Lyceum - een schuilplaats voor mannen.

Ze zitten, familieleden, roken, ze drinken steeds vaker.

En als ze besneden worden, zingen ze over hun bittere lot.

Hun gehuil is zwart, niet gedeeld door het land,

Puur, nou ja, puur Russische cinema.

Liedjes over liefde, dan over schouderbanden,

En dit, lieverd, is in het algemeen allemaal hetzelfde.

Vliegend in de warme lente, huilen de torens.

En ik viel bijna bij zonsopgang weer alleen in slaap.

Weer opgehangen, zwaaiend, rook uit het plafond

Een beetje zure melk... Ze sloegen met een hamer op de tempel.

Refrein:

Meester trekt lijn na lijn,

Zodat op een dag de vandaal het boek verbrandde.

Geluk... Wie weet wat het is,

Waar, met wie, hoe en wanneer?

Waar, met wie, hoe en wanneer?