Если было бы можно - Александр Розенбаум

Ах, если было бы можно, я б всю жизнь свою промотал у цыган,

Ах, если было бы можно, я б все деньги свои промотал у цыган,

Я б ночами гулял, золотое вино лил рекою в стакан.

Ах, если было бы можно, я б всю душу свою промотал у цыган.

Я бы пел у костра и под бубена звон там с цыганкой плясал,

Я бы звёзды ловил, что упали с небес, и в костёр их бросал.

И какой-нибудь цыган, уставший до слёз по любви тосковать,

Научил бы меня с перебором, как он, на гитаре играть.

Припев:

Нет без степи тишины, искры пламени нужны, а мне — боль моя.

Пусть болит моя душа, потихоньку, не спеша, сердце выточит.

Пусть бередит, ворожит, а ты пляши, цыган, пляши, рвётся ниточка, жизни ниточка.

И среди пляски той я бы голову вдруг на руки уронил,

Задохнулся б от слёз, и что было со мной, я б навек позабыл.

Запестрели бы платья, зазвенели мониста, я б обнял чей-то стан…

Ах, если было бы можно, я б всю жизнь свою промотал у цыган.

Запестрели бы платья, зазвенели мониста, я б обнял чей-то стан…

Ах, если было бы можно, я б все деньги свою промотал у цыган.

Сердцу горячо — как жить?

Смуглое плечо позовёт за собой в табор на ножи.

Где, кому ты гадаешь, степная дочь, вечно пьяная солнцем, хмельная в дождь?

Хороводит лугами сестрёнка твоя — заря, а костры горят, горят.

Припев:

Ветер тополь раскачал, да расцвечены в ночах плечи смуглые.

Ярко вспыхнет береста, где ж ты, огненная?

Стань мне подругою.

Ночь, прошу, не бей кнутом, не забыть вовек потом муки смертные,

Не забыть кибиток скрип да как порвались от тоски струны верные, струны верные.

Ach, als het mogelijk was, zou ik mijn hele leven verkwisten met zigeuners,

Oh, als het mogelijk was, zou ik al mijn geld van zigeuners verkwisten,

Ik zou 's nachts lopen, gouden wijn als een rivier in een glas gieten.

O, als het mogelijk was, zou ik mijn hele ziel verkwisten met de zigeuners.

Ik zou zingen bij het vuur en dansen met een zigeuner op de tamboerijn,

Ik zou de sterren die uit de hemel vielen opvangen en in het vuur gooien.

En een of andere zigeuner, moe tot tranen van verlangen naar liefde,

Hij zou me net als hij gitaar leren spelen met brute kracht.

Refrein:

Er is geen stilte zonder de steppe, er zijn vonken van vlammen nodig en ik heb mijn pijn nodig.

Laat mijn ziel pijn doen, langzaam, langzaam, mijn hart zal snijden.

Laat hem roeren, waarzeggerij, en je danst, zigeuners, dans, de draad breekt, de draad van het leven.

En midden in die dans liet ik plotseling mijn hoofd in mijn handen vallen,

Ik zou stikken van tranen, en wat er met mij gebeurde, zou ik voor altijd vergeten.

Jurken zouden vol kleuren zijn, een monist zou rammelen, ik zou iemands lichaam omhelzen ...

O, als het mogelijk was, zou ik mijn hele leven aan zigeuners verkwisten.

Jurken zouden vol kleuren zijn, een monist zou rammelen, ik zou iemands lichaam omhelzen ...

O, als het mogelijk was, zou ik al mijn geld van de zigeuners verkwisten.

Het hart is heet - hoe te leven?

Een donkere schouder roept je naar het kamp voor messen.

Waar, wie raad je, is de dochter van de steppe, altijd dronken van de zon, aangeschoten in de regen?

Je kleine zusje danst door de weiden - de dageraad, en de vuren branden, branden.

Refrein:

De wind deed de populier wiegen en donkere schouders waren gekleurd in de nacht.

Berkenschors zal fel opflakkeren, waar ben je, vurig?

Wees mijn vriend.

Nacht, alsjeblieft, sla niet met een zweep, vergeet dan niet voor altijd de kwelling van de dood,

Vergeet het gekraak van de wagen niet en hoe de trouwe snaren werden losgescheurd van het verlangen, de trouwe snaren.