Дорога на Ваганьково - Александр Розенбаум

Над заснеженным садиком одинокий фонарь,

И, как свежая ссадина, жжёт мне сердце луна.

В эту полночь щемящую, не заказан мне путь

На Ваганьково кладбище, где он лёг отдохнуть.

Я пойду, слыша плач иных, инквизиторских стран,

Мимо тел раскоряченных, мимо дыб и сутан.

Долго будет звенеть ещё тех помостов пила…

Я пойду, цепенеющий, от величия зла.

Пистолеты дуэльные различаю во мгле,

Два поэта застрелены и не на папской земле.

Офицерам молоденьким век убийцами слыть.

Ах, Володя, Володенька, а нам кого обвинить?

И во взгляде рассеянном возле петли тугой

Промелькнёт вдруг Есенина русочубая боль.

Рты распахнуты матерно, вижу пьяных господ

Над заблёванной скатертью велемировских од.

Вижу избы тарусские, Комарова снега,

Две великие, русские, две подруги богам.

Дом на спуске Андреевском, где доска, кто в нём жил?

Но мы всё же надеемся, в грудь встречая ножи.

Проплывают видения и хочу закричать:

«Родились не злодеями, так доколе ж нам лгать?»

Я стою перед «Банькою», я закончил свой путь,

Я пришёл на Ваганьково, где он лёг отдохнуть.

Boven de besneeuwde tuin een eenzame lantaarn,

En als een verse blauwe plek brandt de maan in mijn hart.

Op deze pijnlijke middernacht is het pad niet voor mij geordend

Op de begraafplaats van Vagankovo, waar hij ging liggen om te rusten.

Ik zal gaan, terwijl ik de roep van andere, inquisitoire landen hoor,

Langs de gespreide lichamen, langs de rekken en soutanes.

Nog lang zal de zaag van die steigers rinkelen...

Ik ga, gevoelloos, weg van de grootheid van het kwaad.

Ik onderscheid duelleerpistolen in de duisternis,

Twee dichters geschoten en niet op pauselijke bodem.

Officieren van jonge leeftijd staan ​​bekend als moordenaars.

Ah, Volodya, Volodenka, wie zijn wij de schuldige?

En in een oogopslag verspreid in de buurt van de strakke strop

Yesenin flitst plotseling een rossige pijn.

Monden obsceen open, ik zie dronken heren

Over het uitgekotste tafelkleed van Velemirs odes.

Ik zie de Tarusa-hutten, Komarov-sneeuw,

Twee grote, Russische, twee vrienden van de goden.

Het huis op Andreevsky Sposk, waar is het bestuur, wie woonde erin?

Maar we hopen nog steeds, met messen in de borst.

Visioenen drijven voorbij en ik wil schreeuwen:

"We zijn geen geboren schurken, dus hoe lang moeten we liegen?"

Ik sta voor de "Banka", ik heb mijn reis beëindigd,

Ik kwam naar Vagankovo, waar hij ging liggen om te rusten.