Декабристский сон - Александр Розенбаум

Я проснулся вчера не в квартире пустой,

Сладкий сон оказался недлинным.

Зимний ветер свистел за сырою стеной

Алексеевского равелина.

Гулким эхом шаги караульных в ночи

Заунывную песню мне пели,

И дрожал огонёк одинокой свечи

На распахнутых крыльях шинелей.

Припев:

Метелью белою, сапогами по морде нам.

Что же ты сделала со всеми нами, Родина?

Может, не видишь?

Да не слепая ты вроде бы,

Родина, Родина, Родина, Родина…

И уткнувшись в прославленный невский гранит

Лбом горячим, закашлялся криком:

«Сколько наших крестов по России стоит,

Ну, а сколько могил позабытых?!»

Припев:

Метелью белою, сапогами по морде нам.

Что же ты сделала со всеми нами, Родина?

Может, не видишь?

Да не слепая ты вроде бы,

Родина, Родина, Родина, Родина…

Барабанная дробь, и солдаты мои

На плацу зазвенели штыками.

Захлебнувшись в петле, оборвался мотив…

И осталась лишь вечная память…

Припев:

Метелью белою, сапогами по морде нам.

Что же ты сделала со всеми нами, Родина?

Может, не видишь?

Да не слепая ты вроде бы,

Родина, Родина, Родина, Родина…

Ik werd gisteren wakker, niet in een leeg appartement,

De zoete droom duurde niet lang.

De winterwind floot achter de vochtige muur

Alekseevsky ravelijn.

Met een dreunende echo de stappen van de bewakers in de nacht

Ze zongen een treurig lied voor mij,

En de vlam van een eenzame kaars trilde

Op open vleugels van overjassen.

Refrein:

Een witte sneeuwstorm, laarzen in het gezicht naar ons toe.

Wat heb je met ons allemaal gedaan, moederland?

Misschien zie je het niet?

Ja, je bent niet blind, zo lijkt het,

Vaderland, vaderland, vaderland, vaderland...

En begraven in het beroemde Neva-graniet

Met een heet voorhoofd hoestte hij met een kreet:

“Hoeveel van onze kruisen zijn in Rusland waard,

Nou, hoeveel vergeten graven?!”

Refrein:

Een witte sneeuwstorm, laarzen in het gezicht naar ons toe.

Wat heb je met ons allemaal gedaan, moederland?

Misschien zie je het niet?

Ja, je bent niet blind, zo lijkt het,

Vaderland, vaderland, vaderland, vaderland...

Tromgeroffel en mijn soldaten

Op het paradeterrein klonken bajonetten.

Verstikkend in de lus, brak het motief af ...

En alleen de eeuwige herinnering bleef...

Refrein:

Een witte sneeuwstorm, laarzen in het gezicht naar ons toe.

Wat heb je met ons allemaal gedaan, moederland?

Misschien zie je het niet?

Ja, je bent niet blind, zo lijkt het,

Vaderland, vaderland, vaderland, vaderland...